Urodzinowo o samotnym podróżowaniu

Właśnie zrobiłam sobie nowy tatuaż (już widzę przerażoną minę moje Mamy 🙂 ) Nie martw się Mamo. Tatuaż jest nieprawdziwy. Taki namalowany zwykłym długopisem. Wyrysowałam sobie na nadgarstku 55 kresek. Dlaczego 55? Bo tyle dni dzieli mnie od powrotu do Polski. Wiem, że to marny pomysł, bo każdego dnia przy kąpieli ów tatuaż będzie mi się zmywał, ale ja obrałam taką taktykę, by zamiast wykreślać codziennie jedna kreskę, każdego dnia rysować wszystkie od nowa, tylko każdego dnia o jedną mniej. Po co to robię i dlaczego o tym piszę? Nie żeby było mi źle w podróży. Zwiedzam piękne miejsca, robią fantastyczne rzeczy, poznaję cudownych ludzi i żyję tak, jak zawsze tego pragnęłam – spełniam marzenia. Robię to, co dla wielu ludzi pozostaje jedynie w sferze marzeń. Miałam możliwość spania w dżungli i realną szansę na spotkanie z moim ukochanym zwierzęciem – pumą (nieważne, że do niego nie doszło, ale szansa była). Mogłam pobawić się z najprawdziwszą małpką (a nie tylko oglądać ją w zoo zza krat) i razem z nią po psocić, poprzytulać się. Zdobyłam najwyższe szczyty krajów, podziwiałam, zapierające dech w piersiach, krajobrazy z wulkanów. Poznałam też sporo fajnych ludzi. Brnęłam ze świecą przez jaskinię pełną wody. Mimo panicznego lęku przed wężami i tarantulami szłam bez strachu w dżunglę, w której one żyją, licząc jednak na to, że je spotkam. Docierałam w miejsca, w które dociera niewielu turystów, chociaż sama bym się tego po sobie nie spodziewała. Zapoznawałam się z kulturą innych krajów, z ich zwyczajami i tradycjami i mogłam udowodnić, że nie „taki wilk straszny, jak go malują”, że tu w państwach, o których mówi się, że są niebezpieczne, i których turyści unikają, może być naprawdę cudownie, bo w końcu najfajniejsze są te szlaki, którymi nie podąża zbyt wielu obcokrajowców. Na tych szlakach można napotkać najlepsze przygody i najciekawsze jednostki. I choć niejednokrotnie mierzyłam się z pluskwami i komarami, nie raz w strachu brnęłam przed siebie, w miejsca, w które inni odradzali mi iść. Nie raz natknęłam się na trudne historie jak chociażby te z Garifunami czy bezdomnymi dziećmi ze stolicy Hondurasu. Każde doświadczenie jednak uczy mnie nowych rzeczy i pokazuje jak wiele na świecie jest do zrobienia i w jak wielu my sami możemy pomóc. Dla tego wszystkiego, dla tych doświadczeń i dla tych wspomnień, które pozostaną na zawsze, warto podróżować. Przesłanie jest proste: warto jest spełniać marzenia i pokazywać innym, że każde marzenie jest możliwe do zrealizowania. Wystarczy tylko chcieć i nie bać się podjąć ryzyka. Oczywistym jest, że towarzyszy temu strach i obawa. Mi towarzyszą one niemal każdego dnia. Jednak wciąż powtarzam sobie moje ulubione powiedzenia: „No risk, no fun” – i taka jest prawda. Życie jest tylko jedno i należy je wykorzystać maksymalnie. W te trudniejsze dni towarzyszy mi myśl, że podczas deszczowych, śnieżnych i zimnych wieczorów w Polsce, gdy Wam nawet nie chce się wynurzyć nosa z domu, ja swój nos spiekam w słońcu. Gdy Wy przeskakujecie przez kałuże lub brniecie przez śniegi, ja pływam w gorącym Morzu Karaibskim, wypatrując piratów, wdycham zapach piasku, prażonego w południowym słońcu i zajadam się zimnym, soczystym arbuzem. Podczas gdy Wy grzecznie ruszacie z rana do pracy, ja pakuję plecak i ruszałam na spotkanie z nowa przygodą, nie wiedząc, co tego dnia może mnie spotkać i gdzie dotrę. Jednak, gdy Wy myślicie, że ja to mam cudowne życie, biegam po plażach i dżunglach, nie muszę wstawać rano do pracy i generalnie prowadzę kolorowe życie wolnego ptaka, pamiętajcie że: Podczas gdy Wy kochani zawijacie się w ciepłą kołderkę w przytulnym, czystym i własnym łóżku, ja otulam się w swój śpiwór tak szczelnie, że wystają mi tylko gałki oczne i modlę się, by żadna pluskwa nie przedarła się przez ten zbrojny pancerz. Podczas gdy Wy zasypiacie przy boku swego partnera, do którego możecie się przytulić, ja zasypiam w towarzystwie kilkorga osób, śpiących w tym samym dormitorium i mogę, co najwyżej przytulić się do pająka, zwisającego samotnie na swej nitce tuż obok mojego łóżka. Podczas gdy Wy w nocy wsłuchujecie się w oddech ukochanej osoby (no, czasem też w chrapanie ), ja wsłuchuję się w orkiestrę dźwięków, wydawanych przez całe moje nocne towarzystwo: w chrapanie, kaszlenie, smarkanie, drapanie, dźwięk tykających zegarków i niewyciszonych telefonów, które dzwonią o różnych porach, w zależności od kontynentu, z którego pochodzą ich właściciele. Podczas gdy Wy wstajecie o siódmej rano, by zjeść śniadanie, ja od co najmniej dwóch godzin już nie śpię i po ciemku, by nikogo nie zbudzić, próbuję znaleźć swoje ubranie, ubieram się i potykając się o setki rzeczy, leżących na mej drodze, zasiadam na krzesełku na zewnątrz dormitorium, by doczekać aż reszta naszej „śpiącbudy” się obudzi. Podczas gdy Wy zasiadacie z rodziną do obiadu, ja na szybko zjadam tortillę z awokado, kupionym na straganie tuż koło terminalu autobusów. Gdy Wy przygotowujecie się do wieczornego snu, ja kombinuję, gdzie tu w ogóle znaleźć jakiś nocleg i zastanawiam się czy w ogóle uda mi się do niego dotrzeć przed zmrokiem. Gdy Wy macie realne wsparcie od bliskich, ja muszę liczyć jedynie na to wirtualne, a poza tym mogę liczyć tylko na siebie. Jeśli spytacie mnie czy podróżowanie jest fajne. Odpowiem, że tak, że jest cudowne, ale bywa też bardzo trudne, zwłaszcza gdy podróżuje się samemu. Samotne podróżowanie ma swoje zalety i wady. Nie muszę być od nikogo zależna i mogę robić, co mi się podoba, mogę spać, gdzie zechcę, jeść o porze, która mi odpowiada, poruszać się we własnym tempie, ale też odpowiedzialność za zorganizowanie wszystkiego i za zaplanowanie wszystkiego zależy tylko ode mnie. Nie mogę powiedzieć: „Nie wiem”, „Ty kombinuj, bo ja jestem zmęczona, bo nie mam siły, bo mama dość”. Muszę stać na straży wszystkiego. Podróżowanie ma dwie strony. Nie tylko jedną jak wielu, którzy się w prawdziwą podróż nie wybrali, może się wydawać. To nie tylko piękne widoki i niesamowite przeżycia. To też brud, trud, pluskwy, problemy, nie zawsze przychylni ludzie, oszuści, miejsca, które nie istnieją. Podsumowując jednak: Podróżowanie jest fantastyczne, ale bywa też trudne, gdy doskwiera tęsknota za bliskimi i tęsknota za poczuciem bezpieczeństwa. O tak, tęsknota, to największa bolączka podróżowania. Tęskno mi do rozmów z Wami, do spotkań z moją siostrą i jej (moim) kochanym Łukaszem. Marzy mi się pójście z mężem do kina, zjedzenie z nim wspólnego obiad, pójście na spacer czy na piwo. Brakuje mi wyjazdu na koncert Pipesów z moją kochaną Edith, poskakania i powygłupiania się na koncercie moich kochanych chłopaków z Kuśki Brothers i spotkania z Martusią, celem obgadania wszystkich bolączek świata. Po prostu w samotnej podróży bywa, że doskwiera tęsknota za domem. Czasem bardzo mocno. Tak mocno, że przyjemność zaczyna sprawiać spędzenie kilku godzin w centrum handlowym (takim europejskim, dającym złudne poczucie bezpieczeństwa), czy wypicie kawy w McDonaldzie (w życiu bym siebie o to wcześniej nie podejrzewała!) Mimo tego wszystkiego, mimo jednak wielu bolączek, kryzysów, obaw i tęsknot, wiem jedno, że gdy wrócę do domu, to będę bardzo tęskniła za tym, co mam teraz: za nową przygodą każdego dnia, za nieznanym i niewiadomym. Pewnie w zimie to nawet za komarami zatęsknię, a czasem może nawet za pluskwami. Bo takie jest życie, że tęsknimy za tym, czego akurat nie mamy, co oznacza, że tęsknota towarzyszy nam wiecznie. Dlatego też teraz dalej czerpię radość z przygód, uczę się na dalszych niepowodzeniach, wzmacniam się i hartuję, by w następną podróż ruszyć już znacznie silniejsza. Tak, w następną podróż, bo mimo niedogodności, pluskiew, nie zawsze przyjaznych ludzi i okoliczności, pomimo straszliwej tęsknoty za bliskimi i za poczuciem bezpieczeństwa, towarzyszącym we własnym, znanym kraju, podróżowanie jest tym, co sprawia, że jestem najszczęśliwszą osobą na świecie.
Buen viaje i hasta luego!