Zachwycające Alpy Berneńskie, bajeczny masyw Eiger, Mönch i Jungfrau, wschód i zachód słońca nad taflą spokojnego szwajcarskiego jeziora zatopionego pośród gór, czyli Berneński Oberland w Szwajcarii – mekka narciarzy, snowboardzistów, amatorów gór i fotografii. A oprócz tego miłośników czekolady.

O czekoladzie jednak dzisiaj nie będzie. Nie będzie też o nartach, bo na nich nie jeżdżę i szczerze powiedziawszy, średnio rwę się do nauki, mimo że jestem zwolenniczką, a wręcz fanatyczką aktywności wszelkiego rodzaju. Będzie za to o górach i o chrupiącym śniegu pod stopami. Pisać jednak za dużo też nie będę, bo ponoć jedno zdjęcie znaczy więcej niż tysiąc słów, a tych zdjęć będzie sporo.

INTERLAKEN

Za oknem było ciemno. Wyszłam na balkon na trzynastym piętrze i zapatrzyłam się w czerń. Przede mną piętrzył się masyw górski, gdzieniegdzie poprzetykany drobnymi migoczącymi światełkami. Byłam ciekawa, jaki obraz wyłania się tu rano, w pełnym słońcu i o świcie również. Na świt jednak wybrałam inne miejsce. Brzeg jeziora Brienzersee – jednego z dwóch jezior, pomiędzy którymi leży miasto Interlaken (Interlaken znaczy dosłownie „między jeziorami”). Dawniej jezioro było jedno, ale ilość materiału niesionego przez sąsiadującą rzekę była tak duża, że z czasem rozdzieliła jezioro na dwie części.

Oglądałam tysiące zdjęć znad szwajcarskich jezior, marząc, że któregoś dnia i ja stanę nad jednym z nich, i zatopię się w ciszy płynącej z gór i perfekcyjnie gładkiej tafli jeziora. Stało się. Ciszę przerywał jedynie dźwięki migawki aparatu.

Nie mogłam się opamiętać. Wprawdzie świateł miast zbyt dużo, ale urok jeziora i ciszy pomiędzy górami pociągał. Nawet nocą. W takim miejscu szkoda czasu na sen.

LOMBACHALP

– Jakbym jadła płatki kukurydziane. Słyszysz? – Romek potwierdził. Szliśmy noga za nogą, a właściwie rakieta za rakietą. Śnieg chrupał i skrzypiał. Był biały, wielowarstwowy. Gdy wbijało się kijek w jego głąb, zanurzał się na pół metra albo i na więcej. Tylko rakiety umożliwiały pokonywanie trasy na szlaku w Lombachalp. Bez nich zapadałabym się po kolana albo i po szyję, brodziłabym w śniegu, nie zachodząc zbyt daleko. Frajda była niesamowita. Schodziłam ze szlaku, zanurzając się w tereny niezadeptane. Miałam wrażenie, jakbym urodziła się w rakietach śnieżnych, jakbym do nich została stworzona. A kiedyś wydawało mi się, że powinnam była urodzić się gdzieś w ciepłych krajach. Tam o rakiety śnieżne raczej byłoby trudno.

SCHWARZWALDALP

W górach najbardziej kocham ciszę i spokój. Kocham też zmęczenie i czas, który dostaję do myślenia i rozważania. Uwielbiam wsłuchiwać się w swój przyspieszony oddech i bijące miarowo serce, a od niedawna i w skrzypienie śniegu pod stopami. Nie przeszkadza mi przenikające mnie zimno, jeśli tylko mogę patrzeć na błękit lodowców, a błekit lodowca Rosenlaui jest niezwykle głęboki. Wciąż marzę o wędrowaniu po nich. Jeszcze jednak nie teraz, może kiedyś…Na razie zostaje mi patrzenie.

JUNGFRAUJOCH – TOP OF EUROPE

Na przełęcz Jungfrau (znaczy dziewica, 3471 metrów n.p.m.) zmierzamy kolejką zębatą, podziwiając bajeczne widoki. Nie każdy jednak ma taką możliwość. Niektórzy cierpią na chorobę wysokościową, innych dopada klaustrofobia, szczególnie gdy kolej zatrzymuje się w środku północnej ściany „śmiercionośnego” Eigera lub gdy przemierzamy wąskie korytarze Lodowego Pałacu, stworzonego wewnątrz lodowca Aletsch. Marzyłam o chodzeniu po lodowcu i nigdy nawet nie przeszło mi przez głowę, że kiedyś będę mogła wejść do jego wnętrza. Najbardziej fascynują mnie jednak widoki po wyjściu na zewnątrz na najwyżej położonej w Europie stacji kolejowej (3453 m n.p.m.). Rozglądając się wokół, nie dziwię się, że region Jungfrau-Aletsch-Bleitschhorn wpisany został na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

GRINDELWALD – BUSSALP

Śnieg momentami wślizguje się pod spodnie. Przy bardziej stromych zjazdach, mocniej wciskam stopy w śnieg, broniąc się przed nadmiernym rozpędzeniem. Nawet na zwykłym rowerze, jadąc z górki, dociskam hamulec. Zwykle wolę wjeżdżać pod górę, niż z niej zjeżdżać. Ale tutaj właśnie o zjazd chodzi przede wszystkim i o nietypowy rower, czyli Velogemel – drewniany rower na płozach. Szybko stwierdzam jednak, że z widokiem na Alpy Berneńskie mogę nawet i tylko zjeżdżać w dół.

Od dawna marzyłam o Szwajcarii. Dawniej chciałam tam jechać tylko latem, bo zima kojarzyła mi się przede wszystkim z narciarzami i snowboardzistami. Nie spodziewałam się, że Berneński Oberland to też raj dla nie-narciarzy. Chciałabym pojechać tam znowu, przemierzać szlaki rowerem, zasypiać z widokiem na jezioro pośród gór i budzić się codziennie na wschód słońca nad nim.

Jeśli Wam też marzy się wyjazd do Szwajcarii, koniecznie zajrzyjcie na stronę My Switzerland