Świeta, świeta, same święta

Ponche

Ponche jest specjalnym napojem przygotowywanym zwykle na Święta Bożego Narodzenia, ale również i na inne okazje, chociażby na urodziny. Moja nauczycielka Letic, na moje pytanie, jak Gwatemalczycy spędzają świąteczny dzień 25 grudnia, odpowiedziała, że leczą kaca 🙂 po dużej ilości ponche wypitej podczas ichniej wigilii. 

La Pinata

W międzyczasie, gdy ponche dochodziło do siebie na palenisku przygotowanym w szkolnym ogrodzie, my poznawaliśmy inne gwatemalskie zwyczaje. Już wcześniej o niektórych czytałam, ale nawet nie sądziłam, że uda mi się w którymś z nich wziąć udział osobiście. „Pinata” to akurat urodzinowy zwyczaj. Tak nazywa się lalka, którą wypełnia się słodyczami. Zadaniem solenizanta oraz jego gości jest rozbicie lalki za pomocą kija. Oczywiście sprawa nie jest taka prosta, bowiem solenizantowi, który zawsze zaczyna całą zabawę, dla utrudnienia zawiązuje się oczy, a ponadto dla zatracenia orientacji obraca się nim w kółku albo tyle razy, ile kończy właśnie lat, albo tyle, ile solenizant sobie zażyczy. Lalka przyczepiona jest na sznurku, za którego drugi koniec trzyma osobą, sterująca nią. Pinatę uderza się do momentu, aż wypadną z niej wszystkie słodycze, na które rzuca się rozwrzeszczany tłum. Wprawdzie przez cały czas dokumentowałam całą akcję, ale w lizaki i cukierki i tak udało mi się trochę obłowić. 
Wczorajszy dzień w szkole mijał niezwykle przyjemnie: na zabawie, popijaniu ponche z rumem, zajadaniu się pomarańczami i mandarynkami z drzewek owocowych, rosnących w ogrodzie (to oczywiście moje polskie naleciałości każą mi korzystać z darmochy 🙂 ) i konwersacjach a to w języku angielskim, a to hiszpańskim. A, skoro o języku mowa: 

Myśleć i mówić – tylko w jakim języku? 

Muszę się przyznać, że momentami jestem mocno skołowana. Dla większości osób w szkole angielski jest językiem ojczystym i muszą głowić się tylko nad hiszpańskim. Ja muszę kombinować w dwóch językach: z rana po hiszpańsku, a po południu i po hiszpańsku, i po angielsku. Czasami już mi się wszystko miesza i mówię łamaną hiszpańczczyzno-angielszczyzną (nie mam pojęcia jak taką mieszankę nazwać), rozmawiając z innymi uczniami po angielsku, co chwilę przeplatam słowami hiszpańskimi. Dziś wreszcie zrozumiałam, dlaczego codziennie wieczorem tak bardzo boli mnie głowa: po prostu wysiłek umysłowy jest tak duży przez cały dzień, że gdy wreszcie zamykam się w pokoju, kiedy nie muszę już z nikim rozmawiać, to spływa ze mnie całe napięcie związane z myśleniem w obcych dla mnie językach. Nieustanna próba bycia zrozumianym i wyrażania swoich myśli jest nie lada wyzwaniem. Podobnie zresztą, jak i zrozumienia innych, bowiem przekonałam się, że angielski angielskiemu nierówny. Niby wszyscy w tym języku mówią, ale to tak jakby się zebrał Kaszub, Góral, Ślązak i zwykły mieszkaniec Polski. Już sami Amerykanie wysławiają się różnie w zależności od stanu (wg. mnie chyba najtrudniejszy do zrozumienia jest akcent osób z Texasu), a do tego dodać jeszcze Australijczyków, Anglików i Irlandczyków i cały tygiel angielsko-językowy gotowy. 

La Virjen de Guadalupe 

12 grudnia to nie tylko urodziny szkoły, ale też gwatemalskie święto Dziewicy z Guadalupe. Ktoś gdzieś w szkole szepnął, że na La Mercad (plac), gdzie znajduje się kościół Świętego Franciszka, o godzinie szesnastej będzie miała miejsce procesja. Procesja jak procesja – tłum ludzi idzie za ceramiczną czy gipsową figurą. Niby nic wielkiego. Ale Gwatemalskiej procesji jeszcze nie widziałam i byłam pewna, że będzie to dobry moment na zrobienia ciekawych zdjęć. Zaraz więc po szkolnej „ponadprogramowy” aktywności, jaką było Muzeum Czekolady (znowu 🙂), wysłuchaniu całej historii o kakao i skosztowaniu kolejnych słodkości, pognałam na La Mercad. Byłam godzinę przed rozpoczęciem się procesji, ale czasu nie marnowałam. Fotografowałam jak oszalała. Takiej okazji nie mogłam przepuścić. W zwyczaju bowiem tego święta jest przebieranie dzieci w typowe stroje. 

Biały strój i wąsy

Corte i guipil

Chłopcy ubrani są w całości na biało, na głowie mają sombrero lub przewiązaną chustę i często domalowane wąsy. Natomiast dziewczynki mają na sobie spódniczki, które nazywają się „corte” oraz bluzki „guipil”, są uczesane w warkocz i maja starannie zrobiony makijaż. W procesji mogą uczestniczyć wszyscy, ale przebierane w tradycyjne stroje są tylko dzieci, które nie ukończyły siódmego roku życia. W zwyczaju Indian jest również nadawanie dzieciom imiona według imion świętych, którzy urodzili się tego samego dnia, stąd wiele dzieci, zarówno chłopców, jak i dziewczynek, urodzonych dnia 12 grudnia nosi imię Guadalupe. Dobrze, że u nas nie ma takiego zwyczaju, bo raczej nie chciałabym mieć na imię Paweł czy Szymon, ale tu w Gwatemali jak widać im to nie przeszkadza, że nadaje się to samo imię dzieciom obojga płci. 

Dni mijają mi szybko i dość intensywnie. Nie mam czasu na nic więcej poza nauką i zwiedzaniem, ale o to przecież chodziło. Zmiana czasu nadal daje mi się we znaki, bo budzę się zwykle około czwartej rano, ale przynajmniej mam czas na powtórzenie słówek, dokończenie zadań domowych i napisanie posta na bloga 🙂Hasta luego!