Po awanturze w iście pythonowskim stylu i wyprowadzce z „domu pluskiew”, musiałam znaleźć jakąś drogę ucieczki z tego piekielnego miejsca. Już dwa dni wcześniej próbowałam znaleźć jakiś transport do Quetzaltenango (Gwatemala), czyli w skrócie do Xela.

Niestety busiki turystyczne rzadką kursują na tej trasie, a w dodatku kosztują majątek. To San Pedro to dla mnie niemal jak trójkąt bermudzki – dostać się tu łatwo, ale odwrotu nie ma. W jednej agencji zgodzili się mnie zawieźć do Xeli za równowartość 160Q. Ruszyłam więc na poszukiwanie chickenbusa, choć zostałam poinformowana, że w weekendy to mogę zapomnieć o jakimkolwiek bezpośrednim autobusie. Jest tylko możliwość z przesiadkami, ale gdzie? Nie miałam pojęcia. Trochę było mi to nie w smak, bowiem z moimi dwoma wielkimi plecakami, wolałam zostać odstawiona na miejsce. Chociaż w sumie tak naprawdę nie wiedziałam, w jakie miejsce, bowiem nie miałam nic zarezerwowane, a w szkole i w nowej rodzinie spodziewali się mnie dopiero w niedzielę.

Parque Central

Pokrążyłam po San Pedro, nie dając się już tym razem skusić na tuk – tuka. Nie chciałam znów w biały dzień i na pożegnanie zostać obrabowana. W końcu znalazłam miejsce, w którym parkują chickenbusy. Jeden z nich wybierał się do stolicy i po drodze mogłam wysiąść na drodze 148 (cokolwiek to znaczyło) i tam szukać kolejnego busa. Zawahałam się, ale w tym momencie usłyszałam pytanie, zadane przez chłopaka z plecakiem: „A Xela?”. „Jedziesz do Xeli?” – zapytałam dla pewności. Chłopak przytaknął, a jako że posiadał plecak, od razu wzbudził moje zaufanie. Wsiadłam więc za nim. Pierwsza myśl, jaka mi przebiegła przez głowę, to, że jeszcze dobrze nie wyjechałam z San Pedro (ale już byłam w pojeździe, który miał mnie stamtąd zabrać), a już na mej drodze zaczęli się pojawiać życzliwi i pomocni ludzie). Byron, bo tak miał na imię mój nowy znajomy okazał się być przewodnikiem freelancerem, współpracującym z różnymi agencjami i właśnie wracał z trzydniowej pieszej wycieczki, prowadzącej z Xeli nad jezioro Lago de Atitlan. Drogę spędziliśmy, rozmawiając, a właściwie ja spędziłam ją, słuchając. Byron jak na przewodnika-zawodowca przystało raczył mnie przez dwie i pół godziny historiami o Gwatemali, jego mieszkańcach i o miejscach, które powinnam odwiedzić. Żałowałam, tylko że nie mam mojego dyktafonu, by nagrać jego opowieści. Takiej pojemnej pamięci to ja niestety nie mam.

Miejsce spotkań młodzieży w Parque Central

n>Okazało się oczywiście, w momencie, w którym chcieliśmy wysiąść na owej tajemniczej drodze 148, że autobus jednak jedzie bezpośrednio do Xeli. A tak na marginesie do drogi 148 było jakieś 40 km z San Pedro i autobus jechał około półtorej godziny (posiadaczami takich właśnie świetnych dróg są mieszkańcy Gwatemali: ) Potem znów musieliśmy zmieniać autobus, ale ja się już w to nie mieszałam. Byron obiecał, że dowiezie mnie do samego centrum, do Zony 1, gdzie będę mogła poszukać jakiegoś hostelu. I jak obiecał, tak zrobił. Przy okazji, już na miejscu, wstąpiliśmy do jednej z agencji, z którą współpracuje. I dobrze się złożyło, bo ja o tej agencji czytałam w Lonely Planet i właśnie z nimi planowałam splądrować wszystkie wulkany w okolicy. Wstępnie od razu umówiłam się z właścicielem. A potem Byron, dźwigając mój olbrzymi plecak poszedł szukać ze mną hostelu. Jako że moja nowa szkoła, ma w zanadrzu również wolne pokoje (o czym dowiedziałam się z mojego kłamliwego przewodnika Lonely Planet), w którym mogą mieszkać studenci, postanowiliśmy najpierw tam szukać dla mnie noclegu. I znaleźliśmy. Wprawdzie później trochę żałowałam, że nie poszłam gdzie indziej, ale skąd mogłam przypuszczać, że nieszczelność okien i drzwi, zmusi mnie do spania w polarze, kurtce, czapce, arafatce, bluzie z długim rękawem, trzech parach skarpet, w moim śpiworze i pod kocami, a mimo wszystko i tak zamarznę na kość? Ktoś może powiedzieć, że trzeba było porządniejsza bieliznę ubrać, ale w sumie niezależnie od tego ile stringów na siebie bym założyła, to nic by to raczej nie zmieniło. Co innego, gdybym była szczęśliwą posiadaczką ciepłych „babcinych reform”. Jakoś do głowy w Ameryce Środkowej mi to jednak nie przyszło. Przed wyjazdem też raczej kalesony nie znalazła się na mojej liście rzeczy koniecznych do zabrania w tropiki.

Teatr

Szkoła z wyglądu nie powaliła mnie na kolana, ale przecież nie wygląd się liczy. Za to moje serce niemal od razu zdobyła, pracująca tam dziewczyna, Ilsi – gaduła i wariatka, ale w pozytywnym znaczeniu.

Za pomoc Byronowi postanowiłam się odwdzięczyć zaproszeniem na kolację, dzięki czemu zyskałam również darmowego przewodnika po mieście i już pierwszego wieczoru wiedziałam, co gdzie i jak, unikając w ten sposób niepotrzebnego i jakże dla mnie naturalnego gubienia się pierwszego dnia w nowym mieście

Supermercado

A co o samym mieście można napisać? Jest to drugie największe, po stolicy, miasto w Gwatemali. Tak jak wszystkie inne, posiada swój centralny rynek, zwany jak wszędzie Parque Central. Tu jest on jednak wyjątkowo ładny. Centrum bowiem Xeli, to w głównej mierze styl romański, który sprawił, że przez chwile poczułam się jakbym znalazła się nie w Ameryce Środkowej, a w środku Grecji. W parku, niemal w każdym kąciku porozmieszczane są stoiska czyścicieli butów, a na obrzeżach stragany z miejscowymi przekąskami.

Miejsce pracy

Pierwszego dnia miast zrobiło na mnie wrażenie smutnego i opustoszałego. Jednak pod wieczór, gdy rozbłysły reflektory i światła, opatulające z czułością, otaczające rynek budynki, a mieszkańcy, zwłaszcza ci młodsi, tłumnie wylegli na ulice, zrobiło się znacznie żywiołowiej. Turystów tu jak na lekarstwo, co dla mnie jest ogromną zaleta tego miejsca i co oczywiście od razu przekłada się na koszty życia tu. Jest sporo taniej niż w innych miejscach. W Xeli do zwiedzania wiele nie ma. Oprócz Parque Central, budynku teatru, niewielkiego Zoo, znajdującego się w innej części miasta, można się jeszcze przejść na ogromny rynek, na którym można kupić dosłownie wszystko i oczywiście zrobić masę ciekawych zdjęć. Mimo pierwszego wrażenia, polubiłam Xelę. I choć jest zimna, to wolę ją znacznie bardziej niż Antiguę.

Warzywniak

Kilka pierwszych dni czmychnęły w mgnieniu oka. Nie będę zanudzać opowieściami o szkole i rodzinie, bo w sumie jest całkiem dobrze, a jak jest dobrze, to znaczy, że nudno i nie ma też o czym opowiadać. Powiem tylko tyle, że wreszcie mam świetnego nauczyciela Daniela i że lubię moją szkołę. A rodzina? Właściwie nie wiem, kto w tym domu jest z rodziny, a kto nie. Dom jest wielki i codziennie niemal widzę w niej innych ludzi. Rodzina Rosario (pani domu) składa się z ośmiu osób, przynajmniej tak mi powiedziała, ale ja doliczyłam się tu ponad dziesięciu, z czego żadna nie jest tu studentem szkoły hiszpańskiego.

Mój raj

Zastanawiam się czy Rosario w ogóle sama wie, ile osób tu mieszka, bo każdego dnia po domu kręcą się nowi ludzie. I choć karmią fatalnie (ileż można jeść ryż, z ziemniakami, chlebem, tortillą i makaronem?) i muszę sama zaopatrywać się w większość żywności, to mam swój czysty, „bezpluskwowy” pokój z prywatną łazienką. Wprawdzie przy takiej liczbie osób, o spokój i ciszę trudno, ale stopery do uszu, świetnie spełniają swoją rolę. Zapewnienia jednak wszystkich szkół o tym, że ucząc się w Gwatemali, warto mieszkać z rodziną, by móc, na co dzień praktykować język, to jeden wielki „pic na wodę – fotomontaż”, bo tu szczerze powiedziawszy mało kto ze mną rozmawia.

Uliczny sprzedawca tacos

Nie przeszkadza mi to jednak zupełnie, bowiem przez kilka godzin dziennie konwersuję w szkole, a to za moim nauczycielem, a to z szaloną Ilsi. A po szkole czas spędzam ze Shruti. A któż to taki? Spotkana przypadkowo w kawiarni, w której podczas braku prądu w całym mieście, poszukiwałam działającego wi-fi, dziewczyna z Kanady. Nie jest studentką, a do Xeli przyjechała, bo tak jak ja chce splądrować wszystkie wulkany. Szybko się dogadałyśmy i muszę przyznać, że dawno nie spotkałam tak ciekawej dziewczyny, z którą tak dobrze bym się rozumiała. I to rozumiała w języku hiszpański, bowiem mimo że dla Shruti język angielski jest jej rodzimym (oprócz hindi), to i ona preferuje rozmowę po hiszpańsku.
Za nami kilka wojaży, a przed nami jeszcze więcej. Ale o tym to już pewnie w przyszłym tygodniu opowiem, gdy wrócę z weekendowego wyjścia na wulkan Santiaguito, w którego kraterze mamy spędzić noc. Santiaguito jest jednym z trzech czynnych wulkanów w Gwatemali. Będzie się działo!