Hej ho, hej ho, rowerem by się jechało…

Weekend na Huehuetenango się nie skończył. Niedzielę postanowiłam spędzić jeszcze bardziej aktywnie, a że dnia poprzedniego chickenbusy wyprowadziły mnie z równowagi, postanowiłam liczyć na siłę własnych nóg i wypożyczyłam rower. I muszę przyznać, że to był strzał w dziesiątkę. Zapomniałam już niemal jak fantastycznie zwiedza się z poziomu siodełka rowerowego. Właściciel agencji, z której pożyczyłam rower, narysował mi dokładną mapkę, bym nie pogubiła się w docieraniu do celu. Miałam zrobić rundkę po okolicznych miejscowościach, w sumie dwóch, i wrócić okrężną drogą z powrotem do Xeli. Proste jak drut. Miałam pewne obawy związane z moim talentem do gubienia się, ale odpukałam w niemalowane i ruszyłam w drogę. Chciałam odwiedzić miasteczko San Andres Xecul, oddalone o jakieś 19 km od Xeli.

Krzyż na początku miasteczka San Andres

Miasteczko słynie z niezwykłego kościoła. Już z daleka, gdy dobijałam do brzegów, niemal oślepiła mnie już z daleka żółta budowla. Okazało się, że to właśnie ów, poszukiwany przeze mnie kościół, ozdobionego licznymi barwnymi kwiatami, pnącymi się winoroślami i równie kolorowymi figurami aniołów. Niebieski, czerwony i żółty to ulubione kolory tego świętego przybytku. Oczywiście miałam fantastycznego pecha, o ile pech może być fantastyczny, ponieważ idealnie dotarłam do miasteczka z chwilą rozpoczęcia się, trwającej prawie dwie godziny mszy.

Kościół w San Andres

Nie wiem czy oni normalnie w niedzielę tyle się modlą czy tylko z jakiejś specjalnej okazji, nie mniej jednak uniemożliwiło mi to obejrzenie kościoła od wewnątrz. Wprawdzie Gwatemalczycy nie są zbyt wysocy i mogłam dostrzec księdza, stojącego na końcu tego rozkosznego przybytku oraz, mieniącego się licznymi barwami Chrystusa, wiszącego na krzyżu, ale jednak tłum był dość spory, a ponadto w kościele oprócz choinkowych światełek i świec, nie użyto innego oświetlenie i w związku z tym boczne obejścia były nie do dostrzeżenia.

Ozdoby kościoła

Przespacerowałam się po miasteczku, a właściwie pouprawiałam wspinaczkę skałkową z rowerem pod pachę, bowiem miejscowość znajduje się na wzgórzu i to dość stromym, i dojęście gdziekolwiek wymaga naprawdę niezłej kondycji i wysiłku i tym bardziej nie rozumiem, dlaczego niemal wszystkie Gwatemalki są tak okrąglutki, skoro tyle muszę się nachodzić. W San Andres oprócz głównego kościoła, jest drugi mniejszy, umieszczony na samym szczycie miasteczka. Taka miniaturka tego pierwszego. Obok niego znajduje się święte miejsce Majów, w którym odbywają się liczne ceremonie. 

Mały kościółek

Trafiłam na jedną z nich, choć dla mnie to już żadna nowość nie była, bowiem znacznie okazalsze ceremonie miałam możliwość oglądać, choćby w Tikal. Tu było jedynie dwóch klęczących facetów, z których jeden, mistrz ceremonii, po robocie, niczym facet na budowie, wyciągnął drugie śniadanie i zaczął je najzwyczajniej w świecie konsumować, przyjmując podziękowania za przeprowadzenie ceremonii. Zero magii, mistycyzmu, zwykła głodna proza życia. 

San Andres

Próbowałam zapełnić sobie jakoś czas, czekając na koniec mszy, jednak po obejściu miasta (nie było wiele do obchodzenia), pogapieniu się na ceremonię, popstrykaniu zdjęć i pogaworzeniu z miejscowymi, upłynęło zaledwie 40 minut. Poddałam się i ruszyłam dalej. Muszę się pochwalić, że dostałam się do San Andres bez problemów. Mapka został świetnie narysowana. Wiedziałam, że z jej pomocą dalej dotrę bez problemu do kolejnej miejscowości. Tyle że w niewiadomych okolicznościach…zgubiłam mapę. 

Moja mapa

Nie mam pojęcia, jakim cudem, bowiem cały czas dzielnie dzierżyłam ją w dłoni. Wprawdzie zrobiłam jej wcześniej zdjęcie, ale przypomniałam to sobie dopiero przed chwilą, gdy przeglądałam zdjęcia do wstawienia na blog. Niech żyje inteligencja! Droga miała być jednak prosta i faktycznie była. Kilka km dalej znajdowało się miasteczko Salcaja, rekomendowane przez Lonely Planet. Oprócz kolejnego kościoła, tyle że nie tak kolorowego, za to datowanego na 1524 rok, nie było tam wiele do oglądania. W miasteczku panowała senna, niedzielna atmosfera. Miasteczko słynie z produkcji dwóch alkoholi. Rompopo, który muszę przyznać jest genialny. I choć próbowałam go w wersji, zrobionej przez Amerykanina, czyli Stevena jeszcze w San Pedro, to nie sądzę, żeby ten z Salcaja mógł być lepszy. Drugim jest caldo de fruta. Ponoć jest podobny do wspominanego przeze mnie ponche, tyle że jest dużo mocniejszy. 

Plac Minerwy w Xeli, koło Zoo

Sklepy wszystkie były jednak o tej porze zamknięte, dlatego nie mogłam zakupić niczego na spróbowanie. Może to i lepiej. Te czterdzieści kilometrów, które zrobiłam, aż wstyd przyznać, trochę mnie zmęczyły. Ale w sumie większość drogi pokonywałam, jadąc pod górę, na rowerze, który nie posiadał przerzutek, tzn. teoretycznie posiadał, ale z praktyką było już gorzej. Nie dałam się jednak i postanowiłam pozwiedzać jeszcze na rowerze samą Xelę – znacznie szybciej, praktyczniej i ciekawiej niż na piechotę. 

Zaciekawiło mnie tutejsze Zoo. Kosztowało aż całe 2Q, czyli niecałą złotówkę. I myślę, że ktoś powinien im wytłumaczyć, że lepiej żądać więcej za wstęp, by mieć pieniądze na utrzymanie w tym miejscu porządku, a przede wszystkim, by móc zapewnić zwierzętom godne warunki. Zoo trochę mnie przeraziło. Teren spory, ale większość stanowił plac piknikowy dla rodzin, których tego dnia w tym miejscu nie brakowało. Kilkanaście pomieszczeń dla zwierząt zostało zebranych zaś na niewielkim obszarze. 

Najlepszy teren, choć nie oznacza to, że duży, miały małpy, a największy owce i świnie. Serce mnie jednak ścisnęło, gdy zobaczyłam klatkę dla tygrysa i lwa. Każdy z nich gnieździł się w pomieszczeniu 2 na 3-4 metry. Warunki koszmarne, aż żal było patrzeć, co nie przeszkadza jednak tutejszym ludziom świetnie spędzać czas. Tak zwany Park Zoologiczny stanowi tu bowiem tylko dodatek do niedzielnego spędzenia czasu z rodziną, piknikowania na trawie i zabawach na placu zabaw. Gwatemalczycy nie traktują chyba zwierząt zbyt poważnie, nie przejmują się ich dolą, co z łatwością można zauważyć na ulicach, po których błąka się dziesiątki, jak nie setki bezdomnych psów, które grasują całymi bandami po śmietnikach, próbując znaleźć coś do zjedzenia. Zoo zakończyło moją rowerową wędrówkę. Po zrobieniu tego dnia około 70 km odprowadziłam i rower i siebie na zasłużony odpoczynek.