Zagadka Herkulesa Poirot

Ruta de las Flores, czyli Droga Kwiatów – ta nazwa zobowiązuje, myślę sobie, gdy przed moimi oczami, w wolnym tempie przesuwają się krajobrazy salwadorskiej części kraju, graniczącej z Gwatemalą. Wszystko pięknie, zielono jest, tylko że jakoś kwiatów brak. Drapię się po głowie, zastanawiając, skąd, zatem wzięła się nazwa. Chwila, oj nie, skłamałabym, kilka kwiatów widziałam, tyle że w doniczkach na gankach, mijanych domków. Ale myślę, że raczej Ruta de las Flores nie na domowych gankach swój początek miała. Przede mną pojawiła się więc zagadka do rozwiązania, normalnie na skalę tych, którymi zajmował się Herkules Poirot: droga kwiatów…bez kwiatów 🙂 Hm…? Interesujące.

Juayua

Wzdłuż Ruty de las Flores, choć nie można odnaleźć kwiatów, można napotkać pięć małych miasteczek: Juayua (czyt. Hu-ła-ju-ła), w której zamieszkałam, Ataco – chyba najbardziej kolorowe i najładniejsze, Apaneca, Nahuizalco oraz Salcoatitan.

Jako że mój przyjaciel z Santa Any, Francisco polecił mi hostel swojego znajomego w Juayua, postanowiłam właśnie tam się zatrzymać. Zresztą moja koleżanka, z którą dzieliłam pokój u Francisca – Muriel też wysłała mi wiadomość, że Anahuac jest świetne i na pewno będę zachwycona. No i miała rację. „Anahłak” w „Hułajuła” 🙂 to najlepsze miejsce na mojej drodze, w całej dotychczasowej podróży. 

Kwiatowe słupy i śmietniki

Z maleńkim ogrodem, pełnym kwiatów, hamakami, w których odpoczywałam w ciągu dnia, zażywając słońca i z cudownym personelem: Marią – kobietą-miód, z którą na okrągło trajkotałyśmy po hiszpańsku i z Duglasem, który jako przewodnik wybrał się ze mną na trekking do wodospadów. W Anahuac czułam się jak w domu, w związku, z czym, postanowiłam zostać tam kilka dni i potraktować ten hostel, jako bazę wypadową do pobliskich miasteczek, między którymi odległości są minimalne. Zresztą, szczerze powiedziawszy, w mojej nowej „noclegowni” mogłabym zamieszkać, a w ogóle to sama chciałabym taką gdzieś w Ameryce Łacińskiej mieć. Ech, marzenia…

Dekoracje w hostelu Anahuac

Najchętniej to z Anahuac już nie ruszyłabym się nigdzie, tak mi tam było dobrze. No, ale nie po to taki kawał świata przejechałam, żeby nosa zza drzwi dormitorium nie wytknąć Wybrałam się więc w odwiedziny do dwóch najbliższych miasteczek: Apaneca i Ataco. To drugie z wyglądu chyba najbardziej przypadło mi do gustu. Wprawdzie wszystkie są do siebie podobne: nieduże, z parkiem centralnym, jak w każdym mieście Środkowej Ameryki, z licznymi stoiskami z jedzeniem na każdym kroku, z wieloma restauracyjkami i kafeteryjkami dla turystów, które jednak poza weekendem są w większości zamknięte. We wszystkich życie toczy się leniwie. 

Ataco

Ludzie spacerują, rozmawiają z sąsiadami, dzieci grają w piłkę na ulicy. Cicho, bezpiecznie, sympatycznie i…trochę nudno, jak to w małych mieścinach 🙂 Ataco jednak oferuje najszersza paletę barw, rysunków i bajkowych obrazków na niemal połowie budynków w mieście, dlatego większość turystów, z którymi rozmawiałam, zwykle wskazywało właśnie Ataco, jako najpiękniejsze. Pierwszy dzień był zaledwie spacerem zapoznawczym, bez zagłębiania się w znajomość. Na bliższe spotkania czas miał nadejść w kolejnych dniach. Każda z miejscowości miała bowiem coś więcej do zaoferowania w swoich okolicach. Juayua – Siedem Kaskad, w tym wodospad Los Chorros, Apaneca – canopy oraz Lagunę Verde, czyli zielona lagunę i Lagunę de Las Ninfas, Ataco – festiwal jedzenia, podobnie jak i Juayua.

Ataco

Wędrując uliczkami, cały czas szukałam tropów, które naprowadziłyby mnie na rozwiązanie zagadki nazwy. Na pierwszy ślad wpadłam już w Juayua. Każdy słup elektryczny wymalowany był do połowy na jakiś kolor, na którym innym kolorem wyrysowano kwiaty. Każdy słup w każdym miasteczku i wzdłuż całej Ruta de Las Flores (tych wzdłuż drogi początkowo nie zauważyłam, za bardzo skupiając się na wypatrywaniu kwiatów w znacznie dalszej odległości). No, bo kto mógłby się spodziewać, że droga kwiatów, wzięła się od kwiatów, namalowanych ręcznie na słupach i dodatkowo na śmietnikach miejskich? 

Ataco

Chyba trochę przesada, pomyślałam sobie. Toż w takim razie my możemy wzdłuż ulicy od Gdańska poprzez Sopot do Gdyni na każdym słupie namalować np. gwiazdy i będziemy reklamować się, jako „Droga Mleczna”, a co niech turyści odwiedzają! Coś mi jednak cały czas nie grało. No, bo to przecież niemożliwe, żeby ta nazwa została po prostu wymyślona. Zawsze istnieje jakaś geneza. 

Kościół w Ataco

Juayua, w której zamieszkałam to sympatyczne miasteczko, którego nazwa oznacza „rzeka purpurowych storczyków”. Postanowiłam jednak nie zadawać już sobie więcej zagadek, zwłaszcza że nawet pierwszej nie rozwiązałam. Nie jestem więc w stanie odpowiedzieć zainteresowanym, dlaczego rzeka i skąd storczyki, bo ani pierwszej, ani drugich nie widziałam. Miasteczko słynie przede wszystkim z cotygodniowego, weekendowego obżarstwa 🙂, które oficjalnie nazywa się feeria de comida, czyli festiwal jedzenia. Dużo się nasłuchałam i naczytałam o tym festiwalu. Miałam więc ochotę wziąć w nim udział., spróbować salwadorskich specjałów i przede wszystkim porobić masę zdjęć. Ale to dopiero w weekend, więc przede mną był niemal cały tydzień do zagospodarowania: wodospady, festiwale, laguny, park narodowy oraz urodziny. 

Apaneca

Tydzień zapowiadał się obiecująco. Moje planowanie i spacerowanie uliczkami miasteczek postanowił brutalnie przerwać, zbliżający się wieczór. Słońce zaczęło się chylić ku zachodowi i promienie słoneczne w mej ulubionej „złotej godzinie” pięknie oświetliły budynki i twarze kobiet, sprzedających moja ulubioną jukę oraz pokrojone w plastry soczyste mango, w które zaopatrzyłam się, spiesząc na ostatni, odjeżdżający autobus. 

Apaneca

Mogłam wrócić do Anahuac i przygotować się do wyprawy na wodospady. Przewodnik zapowiedział mi, że mam przygotować długie spodnie, bluzkę z długim rękawem i wygodne, pełne buty turystyczne. A dlaczego? O tym w następnym odcinku „Ruta de las Flores”.