Od totalnego laika do oddanej pasjonatki. Moja przygoda z fotografią to droga długa i nieco wyboista.
Mam takie zdjęcie: jako kilkulatka w stroju kąpielowym pozuję nad rzeką niczym modelka. Dziadek nazywał mnie wtedy „Miss Sękówki” (każdego lata wylegiwaliśmy się właśnie nad rzeką Sękówką). Mam też takie, na którym pozuję w słomkowym sombrero, które dziadek przywiózł z Meksyku. Robię dziubki, o których jeszcze wtedy nikt nie wiedział, że będą w modzie, ale też naburmuszone miny. Mam też takie, na którym dłubię w nosie i robię tzw. wilczka. Domyślam się, że wcale nie chciałam, by w taki sposób mnie uwieczniono. Początkowo więc aparat pojawiał się w moim otoczeniu tylko po to, bym mogła przed nim pozować. (Główne zdjęcie autorstwa Roberta Konopki. Dzięki za użyczenie 🙂 )
Jakieś piętnaście – dwadzieścia lat temu
Potem przez wiele lat od aparatu trzymałam się z daleka. Nie lubiłam być specjalnie fotografowana. Nie, żebym się bała, że ukradnie mi ktoś duszę, ale nie za bardzo lubiłam oglądać siebie samą na zdjęciach. Od czasu do czasu trafiałam jednak przed obiektyw, a to na uroczystościach rodzinnych, a to, gdy do szkoły przyjeżdżał fotograf i robiliśmy pamiątkowe klasowe zdjęcie, na którym zwykle wychodziłam koszmarnie. Dziś znajduję je i z jednej strony śmiać mi się chce, bo wszyscy są tak do siebie niepodobni, a z drugiej czuję jednak lekkie zażenowanie.
Kilka miesięcy później
Najpierw przyszedł czas na zwykłą małpę, a po krótkim czasie w moje ręce trafiła bardziej zaawansowana małpa SONY CYBER SHOT DSC-HX5. Nie potrzebowałam zbyt wiele, bo o fotografii nie miałam pojęcia. Jakieś ISO? Balans bieli? Przesłona i czas? Na te hasła robiłam coraz większe oczy. Najważniejsze, że przestałam się nudzić na spacerach. – Też bym chciała mieć takie nieostre z tyłu – marudziłam, gdy oglądałam kadry męża robione lustrzanką. Nie miałam pojęcia, że to „nieostre z tyłu”, to po prostu bokeh i że małpą takiego efektu nie osiągnę. Małpka zaczęła mi po pewnym czasie trochę doskwierać.
Pięć lat temu
Padła w końcu data ostateczna. – Czyli Gwatemala? – Tak, Gwatemala. Trzeba więc przysiąść do fotografii. I znów pamiętam taką scenę. Jest grudzień 2011. Upalna noc. Jesteśmy w Egipcie. Siedzimy na balkonie. – To może pokażę Ci działanie ISO? Kiwam głowę na znak zgody.
– Widzisz, tu jest ziarno.
– Jakie ziarno? Ja nic nie widzę?
– No taki szum, widzisz? A na tym nie ma.
Gapię się w te zdjęcia i za cholerę nic nie widzę. – To jeszcze może balans bieli Ci pokażę. Po około piętnastu minutach poddaję się. – Dobra, wiesz co, ja się tego nigdy nie nauczę.
Mimo wszystko zaczynam trochę czytać, uczę się podstaw obsługi i jak bozie kocham, setki razy powtarzam sobie i próbuję zrozumieć, jak to jest, że im większy otwór, tym mniejsza wartość przysłony albo odwrotnie. W każdym razie jakoś tak. No nie kumam.
Rok 2012
6 grudnia 2012 startuję. Zabieram ze sobą Nikona D80, obiektyw kitowy i zoom. Wiem już trochę, co to ISO, w miarę kumam balans bieli, choć i tak ustawiam na automat. Wiem, co to czas i przesłona, ale najczęściej korzystam z „automatu” lub jednego z programów. Od czasu do czasu próbuję ustawiać manualnie. Robię zdjęcia „na czuja” i z każdym dniem, metodą prób i błędów, uczę się coraz więcej (Indianka sfotografowana na „końcu świata”, która trafiła na okładkę książki „Końca świata nie było” to jedno z kilku moich ulubionych zdjęć zrobionych w tej podróży).
Podczas pierwszych pięciu miesięcy podróży fotografuję niemal codziennie. Zaczynam dostrzegać własne ograniczenia i niewiedzę. Coś chcę zrobić, ale nie wiem jak. Ale i tak wracam do Polski z tysiącami zdjęć. Aparat idzie w kąt aż do następnej podróży. Potem są wakacje na Maderze, Azorach, moje samotne Stany Zjednoczone i znów aparat idzie w ruch. Potem znów Ameryka Środkowa na trzy miesiące. Aparat pracuje tylko podczas podróży. Coś tam czytam, uczę się. Lubię fotografować, ale wciąż nie robię takich zdjęć, jakbym chciała. Zaczynam korzystać z większą świadomością z aparatu, robię w rawach i wywołuję zdjęcia w fotoszopie. Uczę się go krok po kroku z książki, ale odpadam, gdy dochodzę do rozdziału o projektowaniu wektorowym. To już dla mnie za wiele.
Rok 2014
fot. project-on
Zmieniam body. Niby mówi się, że puszka nie ma znaczenia, że ważne są obiektywy (i to prawda), ale po podpięciu obiektywów, których używałam przy D80, do nowej puszki Nikon D7000, widzę kolosalną różnicę w jakości zdjęć. Z obiektywów mam moją ulubioną Nikkor AF-S 35 mm, f/1,8 i „spacer zooma” Sigmę 24-300 mm f/3.5-5.6. Zauważam, że oprócz ludzi, najchętniej fotografuję krajobrazy i zaczynam odczuwać brak jakiegoś szerszego kąta. Przed wyjazdem do Chile w grudniu kupuję od znajomego używkę Nikkor 10-24 mm f/3.5-5.0 i od tego czasu niemal się z nim nie rozstaję. (na zdjęciu nie swój aparat, lecz pożyczony)
Rok 2015
Szeroki kąt jest ze mną na zimowym wyjeździe rowerowym w Rumunii, Bułgarii i Turcji, a potem w Iranie i Turkmenistanie. Fotografuję nim też jak szalona podczas mojej podróży rowerowej dookoła Polski i tak naprawdę chyba wtedy następuje przełom. Od tego czasu z aparatem praktycznie się nie rozstaję. Łapię jakiegoś potwornego bakcyla. Potrafię wstawać o trzeciej nad ranem w wakacje, żeby złapać świt i wschód, wiecznie poluję na idealne światło. Namówiona przez fotografujących znajomych zaczynam się też uczyć Lightrooma.
Po raz pierwszy trafiam na warsztaty fotografii reportażowej do Tomasza Tomaszewskiego, przerzucam kolejne podręczniki fotografii, oglądam coraz więcej zdjęć i przede wszystkim niemal każdego dnia, gdy tylko jest dobre światło, wychodzę w plener. Daje mi to ogromną frajdę, ale też relaksuje. A gdy jest piękne światło, cudowne miejsce to wpadam wręcz w amok fotograficzny, z którego trudno mnie wyrwać.
Rok 2016
fot. Robert Konopka
Jadę na pierwszy plener fotograficzny (tak, dopiero). I fotografuję, fotografuję i jeszcze raz fotografuję. Na początku roku pada mi mój „spacer zoom” obiektyw. Długo się zastanawiam, podpytuję znajomych fotografów i kupuję finalnie Sigmę 70-200 mm f/2.8 już z przeznaczeniem do pełnej klatki. Chociaż moda w dziedzinie podróżniczej zmienia się i wszyscy zaczynają przechodzić na bezlusterkowce, ja jakoś pozostaję wierna lustrzance (choć skłamię, jeśli powiem, że nie myślałam przez chwilę, by się jednak przerzucić). Zaczynam używać statywu, który dostałam pod choinkę, i z którym na początku nie mogłam się zaprzyjaźnić (potem już przez cały rok się z nim nie rozstaję). Kupuję pilota i filtr ND 1000, który staje się moją wielką miłością. Zakochuję się też w nocnej fotografii.
W czerwcu dostaję puszkę NIKON D750. Zmieniam szeroki kąt, który służył mi tyle czasu na Nikkora 16-35 mm f/4 (ale planuję jeszcze szeroką stałkę, bardzo jasną do nocnego focenia).
Wczoraj zdecydowałam się w końcu na kolejne szkło. Pożegnałam się z moją ukochaną 35mm, która na pełnej klatce bardzo mocno winietuje. Wędruje w dobre ręce do mojego kumpla, a sama kupuję Nikkor 50 mm, f/1.8.
Sprzęt sprzętem, ale fotografowanie jest dal mnie czymś więcej. Uwielbiam samo wyczekiwanie na właściwe światło. Gdybym miała przyjąć indiańskie imię, nazwałabym się „ta, która poluje na światło”. Uwielbiam „golden hour” i „blue hour”, wschody i zachody, naturę, a szczególnie góry, nocne gwiaździste niebo i ośnieżone drogi i szczyty. Lubię, gdy jest -15, mimo że trudno wyciągnąć dłonie z rękawiczek, i że zamarzają stopy. Lubię nawet wstawanie o trzeciej nad ranem w lecie, choć jasne, że czasem się nie chce. Uwielbiam patrzeć kadrami na świat i wcale nie czuję, bym coś traciła. Bo niektórzy tak mówią, że wolą odłożyć aparat i delektować się chwilą. Też to lubię, ale z fotografią mam tak, że ona daje mi radość wiele razy. Gdy robię zdjęcie, potem, gdy siadam do komputera i wywołuję, a potem wielokrotnie, gdy na nie patrzę i przypominam sobie dane chwilę.
fot. Robert Konopka
CZYM FOTOGRAFUJĘ AKTUALNIE:
Nikon D750
Obiektywy:
Sigma 70-200 mm f/2.8 APO
Nikkor AF-S 16-35 mm f/4
Nikkor AF-S 50 mm f/1.8
Tamron 24-70 mm f/2.8
Lampa błyskowa Yongnuo YN565EX
Filtry (większość HOYA): UV, polaryzacyjne, połówkowe szare, pilot, statyw (tu nie mam żadnych super markowych rzeczy, z reguły kupowane na alliexpress. Póki co, sprawdzają się).
Plecak fotograficzny Thule.
Witaj! U mnie ta choroba również się rozwija w zawrotnym tempie. Z fotografią ogólnie mówiąc jest chyba tak, że aby sie zarazić trzeba z niej wyciągnąć to coś dla siebie a możliwości jest wiele i niekoniecznie to co interesuje jednego to zainteresuje i drugiego . Kiedyś, kiedy miałem zbyt dużo czasu wolnego zastanawiałem się nad sprzętem i umiejętnościami i zdecydowanie uznałem, że to jednak umiejętności są ważniejsze. Sprzęt za to może ograniczać zdobyte umiejętności. Na koniec dodam jeszcze jedną swoją myśl – w fotografii cenię sobie najbardziej możliwość przywołania odległych, zakurzonych wspomnień i w tych wspomnieniach najważniejsze są one same . Fotografia może być niesamowicie poprawna, cudownej jakości, ale prawdziwej wartości nabiera po upływie czasu. I ta myśl stawia na równi i te dobre zdjęcia i te złe. Po jakimś czasie, najważniejsze będą wspomnienia które ta fotografia… Czytaj więcej »
To zdjęcie jak leży Pani na tym pomoście w akapicie „Rok 2015″… czy to nie jest Wolin przypadkiem? 🙂
Dokładnie tak :). Wolin.
No kurczę! Całkiem niedawno byłem dokładnie w tym samym miejscu podczas mojej podróży dookoła Polski :D. Ale moje zdjęcia są o wiele gorszej jakości, jak na amatora przystało :D. W każdym razie na tym blogu fotografie są po prostu świetne, gratuluję umiejętności i wyczucia w robieniu zdjęć 😉
Anita kontynuuj ten temat! To strzał w dziesiątkę. Ten blog oprócz tego, że jest podróżniczy, promuje Fotografię przez duże „F”. To po prostu widać. Dorzuć trochę informacji o warsztacie i procesie uczenia. No i o wszystkim co z tym związane. Jeśli to nie tajemnica, opisz warunki w których robiłaś zdjęcie i ustawienia aparatu przy załączeniu przykładowych fotek. Zagadnienie jest obszerne i na kilka tekstów z pewnością wystarczy. To wdzięczny temat, który dla wielu będzie interesujący. Dla mnie zdecydowanie będzie bardzo ciekawy. Myślę, że przysporzy Ci to sporo wiernych blogo-czytelników i podniesie poziom nie jednego fotografa samouka. Twoja historia rozwoju i świadomości fotograficznej jest mega motywująca. Szczególnie kiedy widać tego efekty na załączonych kadrach. Twoje zdjęcia są najlepszą rekomendacją posiadanych umiejętności. Gratuluję, fotograficznego wzmysłu i talentu. Pozdrawiam i trzymam kciuki.
Moja pasja fotografowania rozwija się powoli i trwa dopiero 2,5roku. czy nie boisz się samotnych wypadów na wschód lub zachód ? Jak znajdujesz (dowiadujesz się) o miejscach w które się wybierasz celem fotografowania? Nie mam na myśli dalekich wypraw, tylko tych bliskich, na chwilę?
Bardzo ciekawy blog 🙂
Pozdrawiam
Pełna klatka i szkło 50 mm 🙂 Co tu dużo pisać….wróciłaś do korzeni, czyli tego jak ludzkie oko naturalnie widzi !
Miss Sękówki 😀
=D No, ale przyznaj, ze niezła byłam =D
Nie będę się wypowiadał na temat tego zdjęcia za młodu bo mnie zamkną!
Robert =D
W sumie w poście powinnam była napisać: „Uwaga, moje zdjęcia w negliżu!” Ale byłoby wejść. Fiu Fiu. O ja durna! =D
Fajnie że tak szczerze o tym piszesz świetny wpis 🙂 blog jest dla mnie bardziej autentyczny gdy to czytam bo wiem że mam do czynienia z człowiekiem z krwi i kości. Tak trzymać.
Agnieszka Sroka bardzo się cieszę. Zawsze piszę szczerze i cieszę się że to sie podoba
W sumie to klasyka: pracuj, poświęcaj czas i staraj się to ci wyjdzie 🙂 – niech ludzie to widzą, że samo nie przychodzi 🙂
Fajny artykuł, Anita.
Dzięki Monia
Cóż, ta historia daje nadzieję na to, że ludzie nie rodzą się geniuszami 😉
Jednak dość szybko przeszłaś drogę od zera do bohatera 😀
A Twój mąż już w ogóle nie foci?
Do bohatera to jeszcze długa droga, ale faktycznie postęp sama zauważam jest spory. Właśnie chciałam, żeby inni czytając zobaczyli, że to nie jest tak, że ktoś się z tym rodzi (choć może niektórzy tak). A mąż czy foci? No, jak go zmuszę, żeby mi zrobił zdjęcie =D
Fotowariat na wolności, a mąż w kącie czekający na „romantyczny” wieczór…. Skąd ja to znam… i ciągłe powtarzanie, że to tylko chwilka, a tak naprawdę to długie godziny w oczekiwaniu na idealne światło 🙂 które dla nas wcale nie są długie 🙂
Cieszę się, że stworzyłaś ten wpis, bo pokazałaś, że fotografia to pasja, próby bardziej, albo mniej udane, stracone wschody słońca i ciągły rozwój …i, że nie można się zrażać, jak coś nie wyjdzie, bo każdemu na początku nie wychodziło 🙂 poza tym sprzęt to tylko narzędzie, liczy się przyjemność fotografowania 🙂
Do zobaczenia, już rezerwuje pogodę na tatrzańskie wschody słońca 😀
Wszystko byłoby super gdybyś używała Canona, bo te Nikony nie wiele mi mówią a serio świetny tekst i kapitalne zdjęcia! Ja póki co jestem na amatorskim etapie z z kitem, tele – Tamronem i Lightroomem. Wkrótce dołączy 10-24 bo walących się budynków mam już dość
Niestety na 10-24 tez będę się budynki trochę walić . Zdjęcia niestety w tekście to nie moja twórczość ale mój kumpel Robert na pewno na te komplementy się ucieszy
Na 50 też przyjdzie czas bez aparatu czuję się bez ręki
Najbardziej uwielbiam, jak ktoś robi zdjęcia osobie focącej 😀 można by stworzyć katalog pozycji fotografa 😀 tyłek w górę, broda przy ziemi i kręgosłup wygięty w niemożliwy kształt…. i „cholera to jeszcze nie ten kadr, od początku” 😀
Dobrze że ktos takie zdjęcia robi bo przynajmniej miałam co wrzucic do posta Ale fakt że pozycje nieraz są niebywałe.
Masz dobry sprzęt do robienia zdjęć 🙂 Ciekawy post
Nie mogę narzekać 🙂 Ale jak widzisz, droga do tego zestawu trochę zajęła. A i rocznica ślubu trochę przyspieszyła przesiadkę na pełną klatkę 😉
Witam! U mnie było podobnie, fotografia szybko stała się moją pasją, tak samo jak żeglowanie 🙂 teraz staram się łaczyć jedno z drugim i fotografować na wypadach jachtowych 🙂
Podglądam Cię od zeszłego roku, kiedy zainspirowałaś mnie do samotnej wyprawy rowerowej wzdłuż Bałtyku. Każdego dnia pokonywałam kilometry wokół Łodzi. Każdego dnia więcej i więcej. Aż dostałam wiadomość od brata z linkiem do Twojej wyprawy wokół Polski. Stwierdziłam, że nie ma co się długo zastanawiać. Od razu zamówiłam przez internet sakwy i jak tylko dotarły, spakowałam wszystko na rower i pojechałam. Ta samotna podróż okazała się jedną z najpiękniejszych, jakie dotychczas zrealizowałam. Mnóstwo przemyśleń i przygód. Dziękuję Ci za to ogromnie. Jak widzę, inspirujesz setki osób i tak trzymaj! A zdecydowałam się napisać, ponieważ Twoje zmagania z fotografią są bliskie nie tylko mnie, ale przypuszczam, że wielu osobom, które złapały bakcyla. Mało kto jednak ma śmiałość napisać, że do czegoś dochodziło się tak stopniowo, a nie zostało namaszczonym i obdarzonym samorodnym talentem. Myślę, że Twoją wielką siłą jest szczerość w podejmowaniu wyzwań i działań.… Czytaj więcej »
Nawet nie wiesz, jak się podbudowałam tym tekstem.
Zajawkę na zdjęcia załapałam już jakiś czas temu. Cały czas jednak brakuje wiedzy i umiejętności. A ja to z tych, co by chcieli wszystko potrafić i ogarnąć od razu, więc się (trochę) irytuję. 😀 Niemniej książki o fotografii wertuję nieskończoną ilość razy, szukam, sprawdzam, a przede wszystkim dużo robię na czuja, metodą prób i błędów. Póki jest frajda, jest dobrze. 🙂
Ło pomościk w Wolinie…. pzdrwm
Bardzo fajny, przydatny wpis! My jesteśmy na etapie robienia zdjęć „na automacie”, ale mamy nadzieję już niedługo ogarnąć manual 🙂 No i Lightrooma oczywiście 🙂 Pozdrawiamy!
Hej, ciekawa historia rodzenia sie fotograficznej zajawki 🙂 fajnie, ze trafilam na Twoje bloga. Wlasnie siedze przy popoludniowej kawie i robie notatki z rodzajow aparatow od ktorych bede zaczynala swoja przygode poki co towarzyszyl mi iPhone i tez dostaje pomalu bzika na punkcie ilosci pstrykanych zdjec bardzo przydane informacje zamieszczasz i inspirujesz dobra energia pozdrawiam z Australii!
[…] na imię Anita. Jestem z Gdańska. Moja przygoda z fotografią zaczęła się 8 lat temu, gdy po raz pierwszy planowałam wyjazd w pojedynkę […]
[…] czytał tekst „Moja przygoda z fotografią”, ten zna moje początki, a kto nie, niech zajrzy do tekstu. Wcale […]