Parque Celaque – Szukając pumy

Przy boku wielka maczeta. „Dla ochrony przed pumami”, mówi – oto mój przewodnik na najbliższe dwa dni. Dwa, a nie trzy jak chciałam, bo stwierdził, że nie ma takiej potrzeby. Gdybym była ornitologiem to inna sprawa, bo przybywają oni do Parku Narodowego Monatana de Celaque licznie. W końcu jest tu co obserwować. Park zamieszkuje blisko 80 gatunków ptactwa.

W szybkim tempie pakuję, co najpotrzebniejsze. I w efekcie… zabieram wszystko, co najmniej potrzebne. Jak to ja. Tabletki do oczyszczania wody, które wożę ze sobą od dwóch miesięcy, oczywiście w momencie, kiedy ich potrzebuję, zgłosiły nieobecność. A pewnie, po co je dźwigać przez pół świata, by potem ich nie zabrać ze sobą do dżungli. Brawa za inteligencję. Ładowana na szybko, przez ostatnie dwadzieścia minut przed wyjściem, bateria do lustrzanki, została przeze mnie pięknie wraz z ładowarką zapakowana…, ale do plecaka, który zostawiłam u przewodnika w domu. Lepiej dźwigać ze sobą samą lustrzankę i do tego drugi, ciężki obiektyw, by grzecznie spoczywały na dnie plecaka, zajmowały miejsce i ciążyły.

Dobrze, że chociaż małpę miałam. Choć nad kwestią, na ile starczy mi baterii, głowiłam się całe dwa dni. Bo, wstyd się przyznać, ale byłam przekonana, że mój kompakt ładuje się, podłączając do komputera, a nie normalnie do gniazdka i później się dziwiłam, że po kilku godzinach mi się rozładowuje. Po prostu nic dodać, nic ująć. Jednym słowem: ręce opadają.

Nie wspominam już, że jedzenia też nie wzięłam. Ale tu mam usprawiedliwienie, bo dzień wcześniej przewodnik na pytanie, co mam ze sobą zabrać, przez telefon nie oznajmił mi tego. Właściwie to nie mi, ale pastorowi kościoła ewangelickiego, którego poprosiłam o pomoc.

Dobra, trochę namieszałam. Jeszcze raz. W poprzednim poście wspomniałam, że chłopak z hostelu w Copan pomógł mi zorganizować wyjście do parku narodowego. I owszem. Zadzwonił do przewodnika, którego wyszukałam w Lonely Planet, wyłuszczył mu, co i jak, na co ów przewodnik oświadczył, że wszystkie hotele w Gracias, znają jego numer i po przyjeździe mam tylko poprosić, by do niego zadzwonili. No tak, tylko ów przewodnik nie spodziewał się, że chętna na trekking będzie spała w najtańszym hostelu (choć wcale nie złym. Hostel Erik w Gracias, naprawdę przyzwoity, choć niczego tam się dowiedzieć nie można), w którym nikt go nie zna. Nawinął się więc po drodze pastor, który użyczył mi telefonu. Niestety mój hiszpański okazał się niewystarczający (albo hiszpański mojego przewodnika).

 Generalnie przez telefon nie mogłam zrozumieć nic, co do mnie mówił. Oddałam telefon pastorowi, który przeprowadził rozmowę. Później się okazało, że chyba też nie do końca mógł mojego przewodnika zrozumieć. Przekazał mi bowiem, że rano zostanie po mnie wysłany motoriksiarz i że mam zabrać swoje rzeczy, które mogę u przewodnika w domu zostawić. Przewodnik będzie miał namiot, śpiwory, butlę na wodę, wiec niczym mam się nie martwić. Dobrze, że kupiłam na wszelki wypadek paczkę orzechów i litrową butelkę wody, bowiem okazało się, że przewodnik owszem na wodę to ma pojemnik, ale tylko półlitrowy i to tylko dla siebie. A w jedzenie to też powinnam być zaopatrzona. Ponieważ Luis mieszkał z dala od Gracias, w małej wiosce u wejścia do parku, mogłam zapomnieć o porządnych zakupach.

Zostałam zaprowadzona do wioskowego sklepiku  (o ile pomieszczenie z dwoma półkami, zapełnionymi zupkami chińskimi i puszkami z sardynkami tak można nazwać). No więc kupiłam te zupki chińskie i puszkę sardynek, jakiś chleb, aczkolwiek oni tym mianem nazywają wszystko, co jest zrobione z mąki i nadaje się do zjedzenia od razu (bo makaron się do tego akurat nie zalicza) i dwa litry wody w woreczkach (ohyda!). No i ruszyliśmy. Ja pełna nadziei na spotkanie mojej ukochanej czarnej pumy, przewodnik pełen…nie wiem czego, chyba pupusas (taka tortilla z nadzieniem), bowiem miał ich chyba z pięćdziesiąt (naprawdę nie przesadzam).

Tego dnia naszym celem było tzw. Sendero Gallo i kamping dwie godziny od szczytu Cerro de las Minas (2849m), najwyższego szczytu w Hondurasie. Do Sendero Gallo zmierza dość wymagająca trasa i dlatego, jak powiedział mi przewodnik, niewiele osób tam dociera. Dla mnie słowo „trudne” czy „wymagające” nie istnieje, więc po dwukrotnym upewnieniu się, że naprawdę na tę trasę jestem gotowa, ruszyliśmy. Po dojściu na miejsce, czyli jakiś czterech godzinach wspinania się, czekały nas ze trzy godziny drogi do miejsca noclegowego.

Wbrew oczekiwaniom przewodnika, trasę przebyliśmy znacznie szybciej. Równie dobrze i tego dnia mogliśmy zdobyć szczyt. Ja jednak wcale nie chciałam tak szybko wracać, w końcu musiałam spotkać moja pumę.

Postanowiliśmy rozbić obóz, zjeść po zupce chińskiej i kilka pupusas (te z jajecznicą z pomidorami – niebo w gębie!), wypić kawę z pieprzem i cynamonem i pójść spać. Cały czas jednak rozglądałam się za jakąś pumą albo chociaż małpą, która mogłabym zobaczyć w jej naturalnym środowisku. Nic! Liczyłam na dzień następny.

O 19 już grzecznie spałam, zawinięta w mój cieniutki śpiwór (przeznaczony na kraje tropikalne) i różowy kocyk z Kopciuszkiem :), który dostałam dodatkowo od Luisa, w dwie kurtki, polar i bluzę z długim rękawem. Zmarzłam jak cholera. W namiocie spałam sama. Luis rozłożył się tuż obok namiotu, rozkładając jakąś dodatkową płachtę. Kilka razy w nocy wstawał, by dołożyć drwa do ognia. Lepiej było go utrzymywać, by odstraszyć dzikie zwierzęta.

Obudziłam się o drugiej w nocy. Miałam silna potrzebę użycia łazienki. Niestety wszechogarniające zimno, skutecznie odstraszało mnie od wyłowienia się ze śpiwora, w związku, z czym do piątej nie zmrużyłam już oka. Nasłuchiwałam tylko. Wokół roznosiły się różne dźwięki. Pumy jednak nie słyszałam.

O piątej byliśmy już na nogach oboje. Szybkie śniadanie, zwinięcie kampusu i gdy tylko się rozjaśniło, ruszyliśmy na szczyt. Normalnie zajmuje to ponoć dwie godziny. Nam zajęło godzinę i dwadzieścia minut. Dziś zresztą nieźle przegoniłam po lesie mojego przewodnika. Wczoraj dałam mu żyć, w obawie, że padnie mi na zawał, a ja nie będę wiedziała jak wrócić do domu (zresztą w nocy też w kółko nasłuchiwałam czy aby na pewno oddycha).

W efekcie z powrotem, zamiast o siedemnastej, jak przepowiedział mi na początku drogi, już o 13 byliśmy z powrotem u niego w domu. Usłyszałam, że jestem jedyna w swoim rodzaju i że przez 14 lat, czyli odkąd Luis pracuje, jako przewodnik jeszcze takiego piechura nie miał. „Muchacha fuerte i muy rapida”, powiedział (Dziewczyna silna i bardzo szybka). Nie zapomnę cię. Nie wiem czy to dobrze czy źle J Ale raczej dobrze, bo powiedział, że mam dobre serce. W końcu oprócz tego, że go przegoniłam po lesie, pomogłam mu dźwigać namiot pod górę dnia pierwszego, bo było mu zbyt ciężko i nie obijałam się, gdy rozbijaliśmy nasz obóz (zawsze to miło słyszeć miłe słowa o sobie 🙂 )

Drugiego dnia dosięgnęłam szczytu (tym razem nie głupoty jak dnia pierwszego) oraz udałam się na punkt widokowy, by obejrzeć ponad dwukilometrową kaskadę. Nie wiem, ile kilometrów przeszłam, ale po siedmiu godzinach w lesie, kolejne dwie wędrowałam z domu Luisa do miasta. Tyle że przez kolejne dwie godziny towarzyszył mi mój dwudziestokilogramowy plecak. Ale dałam radę.

No, a co do dzikich zwierząt, to tworząc bilans dwóch dni, widziałam:

– kilkanaście, niezwykle dzikich i żądnych mojej krwi, komarów,

– dwa motyle (jeden żółty i jeden biały),

– trzycentymetrową jaszczurkę, która szybko czmychnęła za głaz,

– i co najlepsze…psa (w środku lasu)

I to by było na tyle dzikich zwierząt, na które liczyłam. A nie. Chwila. Widziałam goryle we mgle, a właściwe we mgle, tyle że we śnie. Ale nikt mi nie powie, że małp w Celaque nie widziałam, a to że tylko we śnie… no cóż. Pumę to mogę iść najwyżej w Oliwskim zoo po powrocie zobaczyć. Maczeta na nic się zdała.

Tak czy inaczej. Przygoda była. Było dziko i pięknie, naprawdę ciekawie i ekscytująco, bo choć zwierzaków nie widziałam, to jednak cały czas towarzyszyła nadzieja i nuta ekscytacji, że jednak w każdej chwili na mej drodze może pojawić się puma. A one naprawdę tu istnieją, podobnie jak oceloty i dzikie bawoły (albo inne „krowopodobne”). Mój przewodnik miał już z nimi bliskie spotkania, choć z pumą tylko dwa razy przez czternaście lat swojej pracy. Luis to skarbnica wiedzy nie tylko o zwierzętach, ale i rosnących w parku roślinach. Pokazał mi, z których robi się mydło, a których używa sięjako lekarstwa. Szkoda tylko, że połowy, z tego, co mówił, nie rozumiałam. Myślę, że w Hondurasie maja trochę inny akcent, albo on, jako że żyje na wsi, mówi z trochę innym akcentem, dla mnie trudnym do zrozumienia. Po naszym spotkaniu z bardzo sympatyczną parą Szwajcarów, (od których mam zaproszenie do stolicy Hondurasu, i z którego to zaproszenia zamierzam skorzystać), wyznał mi: „Wiesz, oni mówili po hiszpańsku, ale z takim dziwnym akcentem. Ty mówisz jak prawdziwa Hondurenia”. Szkoda tylko, że też nie mogłam jak prawdziwa Hondurenia go zrozumieć 🙂