Buenas dias Guatemala

Owoce kakaowca

Dziś była wycieczka do niezbyt odległej miejscowości San Pedro las Huertas, gdzie zwiedzaliśmy klasztor. Odwiedziliśmyteż małą rodzinną firemkę, w której wyrabiają prawdziwą czekoladę. Mogliśmy popatrzeć jak ucierają kakao, a nawet spróbować ich wyrobów. I cóż mogę napisać? Że niestety ten smak jest nie do opisania. Fantastyczny! 

Kasjer w „chickenbusie”

Wycieczka zajęła nam tylko dwie godziny, więc po powrocie postanowiłam w końcu znaleźć jakiś bank, by wymienić pieniądze, bowiem wbrew temu, co wszyscy piszą na różnego rodzaju portalach, dolarami wcale nie da się wszędzie zapłacić. O płaceniu kartą też można zapomnieć, chyba że w McDonaldzie, który swoją drogą jest tutaj niesamowity (ale o tym następnym razem). Wybrałam się więc do centrum na poszukiwania. Nasz przewodnik ze szkoły wytłumaczył mi jak dojść do centrum, a później z powrotem w okolice szkoły. Stamtąd wiedziałam już jak dotrzeć do domu. Banków w centrum jest bez liku, ale też kolejki w każdym nieziemskie. Przed wejściem do każdego z nich, stoi uzbrojony w karabin ochroniarz. W banku mnie nie oszukali, co oczywiście jest niezgodne z tym, co wypisują ludzie na portalach podróżniczych. I wszystko byłoby super, gdyby nie to, że oczywiście musiałam się zgubić. Szłam tak, jak nakazał mi przewodnik, ale…cóż. Jak się okazuje, ja potrafię się zgubić wszędzie. Zapytacie, dlaczego nie miałam mapy. Otóż miałam, tylko że to na nic się zdało. Na mapach są nazwy ulic, ale na ulicach już tych nazw często nie ma, a mieszkańcy posługują się nie nazwami, a liczebnikami, więc dla nich jest pierwsza ulica, druga ulica itd. I w moim przypadku nie sprawdziło się również powiedzenie, że „Koniec języka za przewodnika”. Pytałam, i owszem, ale mieszkańcy wyprowadzili mnie w pole. Znalazłam się gdzieś zupełnie na rogatkach miasta, tymczasem zaczęło się ściemniać, a ja nie miałam pojęcia gdzie jestem. Przez półtorej godziny biegałam jak oszalała w tę i z powrotem, próbując znaleźć najpierw ulicę, na której mieści się mój dom, a potem szkołę. Wreszcie, gdy już niemal zwątpiłam, że odnajdę drogę, na coraz mniej uczęszczany ulicach, dojrzałam znajomą twarz ze szkoły, która w końcu wskazała mi właściwy kierunek. Byłam uratowana. 
Dzisiejszy dzień był niezwykle owocny, przede wszystkim we wrażenia i w kilometry, jakie zrobiłam, błądząc po ulicach miasta. Jednak te półtorej godziny biegania w kółko aż tak bardzo mnie nie martwią, bo brakuje mi tu codziennego porannego joggingu po oliwskich lasach. Zapewniłam więc sobie namiastkę. 
Przede mną długa noc, którą spędzę…nie w nocnych klubach, o których informacje podsyłał mi mój mąż 🙂, ale nad słownikiem i zadaniami domowymi. No, ale w głównej mierze po to tu przyjechałam. 
Dzisiejszy dzień zaliczam do naprawdę udanych. I choć wczoraj przeżywałam delikatny kryzys, do którego nie chciałam się publicznie przyznawać (ale teraz to robię 🙂 ), to po dzisiejszym dniu przynajmniej tymczasowo on minął. Poznałam sporo fajnych ludzi. Wielu z nich podróżuje już od jakiegoś czasu i zamierzają robić to dalej. Poznałam dziewczynę z Irlandii, która po raz pierwszy, podobnie jak ja, wyruszyła w podróż i jest w niej od dwóch miesięcy. Sześć tygodni spędziła, podróżując po Meksyku (i da mi namiary na godne polecenia miejsca noclegowe), teraz przez kilka tygodni zamierza pojeździć po Gwatemali, a potem rusza w te miejsca, w które ja później ruszę jej śladami: Honduras, Nikaragua i Salwador. Ona jako kolejna kobieta dała mi wiarę w to, że można samej podróżować bezpiecznie. I dziękuję jej za to. 
Hasta luego!