Święta, święta i po świętach

Moja dzielnica w nocy

 Co do opłatka lub czegoś innego, czym gwatemalczycy mogą dzielić się przed wigilijna kolacją – coś takiego nie istnieje. Opłatek jest w kościele katolickim i mimo że tutaj duża część społeczeństwa to katolicy, to wielu jest też tzw. niepraktykujących. Hostia jest przeznaczona jedynie do przebywania w tabernakulum w kościele, a nie na wszystkich stołach w domach. 

Figura Matki Boskiej procesyjnej

W Gwatemali szczególnie można dostrzec komercjalizację Świąt Bożego Narodzenia. Nie ma ona tutaj tak wielkiego znaczenia religijnego czy duchowego. Oczywiście dla praktykujących katolików tak, ale tu ów święta obchodzą wszyscy, niezależnie od wyznawanej religii, nawet potomkowie Majów. Jest u nich i choinka, i prezenty bywają, i udział w świątecznych procesjach, i świąteczne dekorowanie domów oraz ulic. Wszędzie widać figurki Świętego Mikołaja, reniferów i bałwanka. Ten ostatni szczególnie mnie bawi, gdy widzę go, jako ozdobę w kraju, w którym chyba nigdy na oczy śniegu nie widzieli, a lepienie bałwana to tylko w filmach oglądali. 

Pierwszy dzień świat nie zaczyna się uroczystym śniadaniem tak, jak w Polsce. Jest za to świąteczny, rodzinny obiad. Ale ja wybrałam się na polskie świąteczne śniadanie, choć w gwatemalskim wydaniu.Poszliśmy z Mike’im do jednej z restauracji i zjadłam…no cóż, nie bigos i nie sałatkę warzywną, ani stertę wędlin, ale typowe specjały gwatemalskie złożone ze smażonych platanów, frijoles, kawałka sera i jajek w postaci omleta.
Najważniejszą częścią święta, szczególnie pierwszego dnia (choć i w wigilijną noc nie brakło tego elementu) są fajerwerki. Tutaj wybuchają one niemal codziennie. Ale pierwszego dnia świąt wystrzały trwały kilka godzin godziny! Przez bite trzy godziny w dzielnicy, w której mieszkam, z dachu domu „mojej rodziny” podziwiać mogłam rozgwieżdżone wybuchami niebo. Gwatemalczycy kochają fajerwerki, kochają też stoiska z jedzeniem, zwłaszcza hamburgerami i hot-dogami, których w całym mieście nie brakowało Pierwszego Dnia Świąt. Rozstawiono je wzdłuż, specjalnie z tej okazji, zamkniętych ulic, na które wylegli ludzi i w mrówczym tempie paradowali między nimi, zajadając się mało świątecznymi jak dla mnie przysmakami. 

Nocne fajerwerki

Tutejsze obchody świąt niezwykle przypadły mi do gustu. Ludzie nie siedzą w domach przy suto zastawionych stołach, obrastając przez dwa dni świąt w dodatkowy tłuszczyk. Jest jednodaniowa kolacja wigilijna i świąteczny obiad dnia pierwszego, a potem wszyscy wylegają na ulice, bawiąc się przy dźwiękach granej na żywo muzyki, tańcząc, podziwiając sztuczne ognie – zabawa i radość na całego. Feta trwa do późnych godzin nocnych i nikt nie przejmuje się tym, że następny dzień jest normalnym dniem pracującym. Polskie święta to przy gwatemalskich wypadają blado. Monotonnie i naprawdę smutno. 

A co u mnie po świętach? Nauka, nauka i praca i praca. Nie ma czasu na zwiedzanie i na wypoczywanie. Moja nowa nauczycielka jest niezwykle wymagająca i siódme poty wylewam na pięciu godzinach nauki z nią. Każdego dnia muszę napisać wypracowanie, wkuć setki słówek, powtórzyć cały materiał (bo zawsze z niego odpytuje) i jeszcze zrobić dodatkowe zadania. W sumie wychodzi z 7-8 godzin nauki. Po czterech dniach mam już dość. Marzy mi się weekend, ale niestety, jako że w tym tygodniu wtorek był dniem wolnym od pracy, muszę w sobotę odrabiać zaległości. Już postanowiłam, że w następnym tygodniu (pod warunkiem, że przeżyję jeszcze 2 dni) biorę mniej godzin lekcyjnych, a potem robię sobie tydzień przerwy, by odpocząć trochę i nadrobić zaległości „służbowe”, i opuszczam Antiguę, ruszając dalej w głąb kraju.

Hasta luego!