Usłyszałam jakiś trzask w zaroślach. W ciemności niczego nie mogłam dostrzec. Skierowałam w stronę, z której doleciał dźwięk latarkę czołówkę. Nim się zorientowałam, miałam już na głowie worek i traciłam przytomność.

W tym momencie zerwałam się z łóżka. Za oknem było już ciemno. Sen o porwaniu nie wziął się znikąd. Wiedziałam, że wywołały go ciągłe opowieści o porwanych/zagubionych dziewczynach i dzisiejsza rozmowa z detektywem.

ROZMOWA Z DETEKTYWEM

– Panie Detektywie widziałam podejrzanego mężczyznę – powiedziała Carmencita, moja nowa znajoma i czołowa ambientalistka w Boquete. – W białym terenowym samochodzie. Mężczyzna nie był stąd. Wyglądał na Tico*. Zwróciłam na niego uwagę, bo dziwnie przyglądał się mojej znajomej. Zwolnił, gdy koło nas przejeżdżał, otworzył okno i wpatrywał się w nią. Gdy zobaczył, że go obserwuję zmieszał się i odjechał.

Nastąpiła chwila milczenia po tej stronie słuchawki. Detektyw dopytywał, bo po chwili Carmencita dodała:

– Mężczyzna nie był stąd. Widziałam go po raz pierwszy. Tak wiem, że wcześniej w sprawie zaginionych holenderek widziano taki czerwony samochód, a ten był biały, ale i tak wzbudziło to moją podejrzliwość.

Carmencita znów zamilkła na chwilę. – Tak, panie detektywie. Oczywiście. Jesteśmy w kontakcie.

– Przyglądał się mojej znajomej? – Powtórzyłam pytająco, schylając się nad talerzem ryżu z warzywami i pysznego grillowanego tuńczyka.

Miałam nadzieję, że nie usłyszę tego, czego usłyszeć się obawiałam.

– Tobie – odpowiedziała jednak Carmencita jak na złość. – Podczas Twojej rozmowy z Johnem, przewodnikiem w sprawie trekkingu na wulkan.

– Ale wiesz, że to normalne, że mężczyźni tu się gapią na turystki?

– Tak, ale to nie było takie patrzenie. – Zapewniła. – Było w nim coś zupełnie innego, dlatego zwróciłam na to uwagę. Ten mężczyzna wzbudził we mnie niepokój.

– Chyba żartujesz?! – Teraz już byłam nieco przestraszona..

Już i tak przez ostatnie dni wszyscy rozmawiali tylko o zaginionych dziewczynach i ja o niczym innym nie mogłam myśleć.

– Powiem ci jedno – rzekła Carmencita. – Plotki chodzą, że one zgubiły się w lesie. Nic z tego. Mamy dowody i świadków. Widziano, że wróciły z trekkingu. Wiemy też jednak, że były śledzone z Kostaryki, gdzie wcześniej przebywały. Mnóstwo jest takich przypadków, że atrakcyjne białe młode dziewczyny są porywane i sprzedawane. Taki los najprawdopodobniej spotkał Holenderki.

– I jak ja teraz po tym, co mi powiedziałaś mam iść na wulkan? – Zapytałam z lekkim wyrzutem?

***

Sama na wulkan nie idziesz, mówili wszyscy. Zaczęłam się martwić, że w ogóle spojrzenie na Boquete ze szczytu Baru będzie niemożliwe. Zgodnie z instrukcją Johna, licencjonowanego przewodnika, bez nadziei poszłam dopytać w jednym z hosteli czy przypadkiem nie wiedzą czegoś o ludziach chętnych na zdobywanie wulkanu.

– Teraz nic nam nie wiadomo. Ale zajdź po południu. Może ktoś się pojawi. – Usłyszałam.

Po całym dniu spędzonym na rozmowach z Carmencitą, która zasypała mnie niesamowitymi opowieściami rodem z filmów sensacyjnych, wyczerpana marzyłam jedynie o położeniu się spać. Carmncita podrzuciła mnie jeszcze do hostelu Mamallena, bym mogła dopytać czy przypadkiem nie pojawili się chętni na sobotni trekking. Już od progu mężczyzna, z którym rozmawiałam rano rzucił:

– Jest siedem osób. Start dziś 23.30. – Dziś?! Za trzy i pół godziny?! Nie dam rady – biadoliłam.

Wyprawa na szczyt to prawie dziesięć godzin w tę i z powrotem. Dwadzieścia osiem kilometrów.

– No taka okazja – podszeptywała Carmencita. – Nie zastanawiaj się tylko ruszaj.

Z ociąganiem, ale jednak ruszyłam, obawiając się, że następnego dnia taka okazja faktycznie może się nie powtórzyć. Podstawy matematyki podpowiadały mi, że idąc w osiem osób raczej nikt nie będzie próbował mnie porwać. Nie żebym miała o sobie takie wysokie mniemanie, uważając się za młodą i atrakcyjną. Do dwudziestolatki nieco mi brakowało i do atrakcyjnej też. Byłam za to biała, więc jeden punkt z listy handlarzy kobietami spełniałam. Mogli się na to połasić. Miałam jednak nadzieję, że siedem dodatkowych osób zniechęci potencjalnych chętnych do porywania mnie. A i o zgubienie się w dżungli tak bardzo się nie martwiłam. W grupie zawsze weselej.

[justified_image_grid preset=4 ids=”1736, 1743, 1739″ thumbs_spacing=0 row_height=250 height_deviation=40 max_rows=1]

Cieszyłam się, że nie idę ze zorganizowaną grupą, z przewodnikiem. Takie wyjścia zawsze obarczone były zniechęceniem. Moim. Ludzie byli przypadkowi i każdy trzymał się swojego partnera. Nasza grupa od początku szybko się zgrała. Szliśmy w dziesięć osób. Z czego tylko dwie (w tym ja) były kobietami.

Towarzyszyło nam gwiaździste niebo i blask latarek czołówek. Przy dźwięku szorującego o buty piasku i rozmów w najróżniejszych językach wspinaliśmy się w górę. Starałam trzymać się mniej więcej po środku. Wyjątkowo nie pchałam się na przód, by przypadkiem nie iść pierwsza, ale też nie pozwalałam sobie zostawać z tyłu. Grupa była naprawdę silna. Wszyscy maszerowali żwawo, bez ociągania się.

Gdzie nie spojrzałam witała mnie ciemność lasu. Gdy nadchodziła chwila milczenia, do której zmuszała lekka zadyszka i ogólne zmęczenie spowodowane niewyspaniem, moja wyobraźnia zaczynała płatać mi figle. Zaczynałam widzieć podejrzane cienie, słyszeć nieokreślone dźwięki. A właściwie określone, bo miałam wrażenie, że do moich uszu dociera płacz dzieci. Horrory klasy B z łoskotem waliły w drzwi mojej wyobraźni, a ja z zacięciem broniłam do niej dostępu, krzycząc: „nikogo nie ma w domu”. Wiedziałam przecież, że żadne dzieci z rozpaczy w lesie wyć nie mogą. Byłoby to nierozsądne. Rysujące się cienie też nasuwały liczne pomysły, np. czających się w krzakach bandziorów, którzy tylko czyhali, by nas złupić (co wcale takie nierozsądne z mojej strony nie było, bo podobne historie w Gwatemali, Hondurasie czy Salwadorze były na porządku dziennym).

Aby pozbyć się upiornych pomysłów i odsunąć od siebie wizję mojego porwania gadałam jak najęta. Wszystko, by zgłuszyć ciszę.

– Słuchajcie, musimy zwolnić. – Rzucił Josh, spoglądając na zegarek i na tablicę, informującą nas, że w zaledwie czterdzieści pięć minut wspięliśmy się prawie trzy kilometry.

Droga nie była łatwa. Czytałam, że najczęstsze warunki tutaj to błoto. Nam towarzyszył piasek i liczne kamienie. Wspinanie było trudne, ale już wiedziałam, że ze schodzeniem będzie znacznie gorzej.

– Albo musimy zwolnić, albo robić więcej przerw na odpoczynek – dodał Thomas.

Mieli rację. W tym tempie na szczyt dotarlibyśmy około trzeciej nad ranem, a potem zostałoby nam czekanie do wschodu słońca. Niby można byłoby się zdrzemnąć, ale nikt z nas nie miał nic do przykrycia. Gdy tylko się zatrzymywaliśmy na chwilę i stygliśmy od razu dopadał nas potworny ziąb. Im wyżej, tym było gorzej. Woleliśmy więc marznąć przez chwilę i potem znów spływać potem podczas wspinaczki niż przez kilka godzin trząść się z zimna. Na czterdzieści minut przed szczytem zdecydowaliśmy zatrzymać się na dłużej. Była czwarta rano. Trzęsąc się z zimna w polarze, bluzce z długim rękawem, pożyczonej bluzie z kapturem i kurtce przeciwdeszczowej usiadłam w wiacie i oparłszy głowę o drewnianą ścianę próbowałam zasnąć. Moje starania niweczył zimny wiatr i myśl o krążących w pobliżu tarantulach, które zwykle opuszczają swoje schronienia nocą, i na które już podczas wspinaczki miałam nieprzyjemność się natknąć. Męska część grupy na różne sposoby próbowała rozpalić ognisko, byśmy przez najbliższe półtorej godziny mogli się co nieco ogrzać. Ich próby wraz z moim snem spełzały na niczym.  Wszystko było zamoczone. Po ponad pół godzinnych próbach zarzucili pomysł i rozłożyli się wokół niepalącego się ogniska, aby zażyć trochę snu.

[justified_image_grid preset=4 ids=”1744, 1737″ thumbs_spacing=0 row_height=300 height_deviation=50 max_rows=2]

Trzęsąc się z zimna i myśląc: „co ja tu właściwie robię do jasnej cholery!” wdrapywałam się na szczyt. Zaczynało świtać. Najpierw otuliła nas gęsta mgła. Potem zaczęła rzednąć w miarę jak byliśmy coraz wyżej. Krążyła jednak bardzo szybko. To opadała, to znów się podnosiła, raz odsłaniając otaczające wulkan wzgórza i doliny, raz je całkowicie przed nami ukrywając. Gdy niebo upstrzyło się nieco różem, przechodzącym powoli w czerwień, pomyślałam: „no właśnie to do cholery tu robię!” i uśmiechnęłam się od ucha do ucha. Podziwiałam siłę natury i pejzaże, które spokojnie mogły stanowić natchnienie dla scenarzystów filmów science-fiction. Nawet ziąb przestał tak dokuczać. Sen odszedł w zapomnienie. Wstąpiła we mnie nowa energia. Jakbym ładowała swoje baterie pięknem świata.

[justified_image_grid preset=4 ids=”1731, 1740″ thumbs_spacing=0 row_height=200 height_deviation=40 max_rows=2]

Powrót już nie był taki straszny. Żadnych tarantul, podejrzanych cieni. Nie było też bandziorów, porywaczy i podejrzanych typów w czerwonych czy białych terenowych samochodach. Nawet rzekomy „płacz dzieci”, który słyszałam w nocy okazał się być tylko meczeniem owiec. Noc i ciemność lubią płatać figle, podobnie jak i ludzka wyobraźnia. A na pewno moja.

*Tico to określenie mieszkańca Kostaryki