Zaczęłam się czuć niepewnie. Czułam jakąś złą energię krążącą wokół. Nie tyle wokół mnie, co wokół miasteczka Boquete (Panama). Dawniej tak spokojnego, w którym niewiele złych rzeczy się działo. Do czasu jednak.

Boquete to jedno z popularniejszych miejsc w Panamie. Turyści ciągną tu z kilku powodów. Pierwszym jest kawa. Ta uprawiana tutaj jest ponoć jedną z najlepszych. Innych przyciąga przyroda i niewątpliwa przyjemność z obcowania z nią. Głównym jednak celem większości turystów jest wulkan Baru, z którego szczytu, przy odrobinie szczęścia można zobaczyć dwa oceany Atlantycki i Spokojny.

[justified_image_grid preset=4 ids=”1718, 1709″ thumbs_spacing=0 row_height=200 height_deviation=40 max_rows=1]

W Boquete mieszka wielu obcokrajowców. Głównie Amerykanów, ale nie tylko. Z jakich powodów upatrzyli sobie to miejsce? Nie wiem. Może ze względu na dobrą kawę, a może ze względu na klimat. W Boquete w przeciwieństwie do reszty kraju jest nieco chłodniej. Częstsza bryza i chłodniejsze noce pozwalają spać spokojnie. Wieczorami faktycznie bywa chłodno. Ha, chłodno. Dobre sobie. Prawdę mówiąc wieczory wcale nie różnią się od naszych polskich letnich wieczorów, zwłaszcza tych nad morzem. Na warunki panamskie to jednak zimno. Nieco rozbawiły mnie czapki, szaliki i rękawiczki zakładane przez mieszkańców do t-shirtów i krótkich spodenek. Tak nosi się tu większość. Co kraj, to obyczaj. Fakt jest taki, że po raz pierwszy ja również założyłam polarową bluzę. Nie narzekałam jednak. Duchota i skwar pozwoliły mi zatęsknić za odrobiną chłodu.

[justified_image_grid preset=4 ids=”1716, 1717, 1707″ thumbs_spacing=0 row_height=200 height_deviation=40 max_rows=1]

– Turystka?

Potakuję głową.

– Paszport poproszę.

Zdziwiło mnie, że na granicy departamentów też sprawdza się dokumenty. Sprawdzili je jednak tylko mi.

– Sama? – Zapytał funkcjonariusz, przeglądając moje dokumenty.

Znów potaknęłam.

– Słyszała pani co się stało? – Odpowiedział pytaniem na moje potaknięcie.

– O dwóch Holenderkach?

Tym razem on potaknął.

– Będę uważać. Proszę się nie martwić. – Obiecałam.

O dwóch Holenderkach po raz pierwszy przeczytałam na stronie couchsurfing, tuż przed moim przyjazdem. W Internecie wrzało. Nie tylko zresztą w Internecie, ale w całym Boquete, w całym departamencie Chiriqui. Właściwie w całej Panamie. Dwie młode dziewczyny zaginęły bez śladu. Jak to możliwe?, pytają wszyscy.

Lisanne ma 22 lata. Kris 21 (specjalnie piszę, że mają, bo wciąż ich nie odnaleziono i wciąż jest nadzieja, że się to uda). Dziewczyny uczyły się w miejscowej szkole hiszpańskiego i pracowały jako wolontariuszki w szpitalu dla dzieci. Do Boquete przyjechały 29 marca, a 2 kwietnia ślad już po nich zaginął. Po raz ostatni widziano je pierwszego kwietnia w szkole, w której się uczyły. Następnego dnia nie pojawiły się już na zajęciach, ale ponieważ miały iść na wycieczkę, za którą już zapłaciły, ich nieobecność szybko została zauważona przez przewodnika, który szukając brakujących dziewczyn, dotarł do rodziny, z którą obie mieszkały. W domu ich nie było. Rodzina przyznała, że dziewczyny nie wróciły na noc. Dopiero więc z rana przewodnik wraz z rodzina złożyli na policji doniesienie o zaginięciu. I się zaczęło. Ktoś widział dwie wysokie blondynki to tu, to tam. To o tej porze, to o tamtej.

– Tylko wiesz, że my dla nich wyglądamy wszystkie tak samo? – powiedziała Regina, też wysoka blondynka – Gringa to gringa, a jak ma blond włosy, to każda wygląda identycznie. Każdy kto zgłaszał jakieś informacje o zaginionych dziewczynach, mógł widzieć zupełnie kogoś innego.

O tym, że wyglądamy dla nich identycznie sama się mogłam kilkakrotnie przekonać w towarzystwie Reginy. Choć różnimy się znacznie, to jednak dla Panamczyków przez kolor włosów jesteśmy jak dwie krople wody.

Od zaginięcia minęły ponad trzy tygodnie, prawie cztery, a teorii na ten temat powstały setki. Pierwsza, która do mnie dotarł to ta, że zaginęły wspinając się na wulkan Baru bez przewodnika.

– Ale droga jest właściwie super prosta – powiedział Cesar, przewodnik w miejscowej agencji turystycznej. – Naprawdę jest trudno się zgubić.

– Ale słyszałam, że często i w dość szybkim tempie nad dżunglą zbiera się mgła, a wówczas o zgubienie się na trasie już nietrudno. To właśnie spotkało dwóch gringos kilkanaście lat temu – dopowiedziałam.

Cesar wzruszył ramionami. Widziałam, że nie miał przekonania, co do tej wersji.

– Dziewczyny głupie nie były. Ponoć nieraz chodziły po górach, miały wprawę, odpowiedni sprzęt – Wtrąciła Regina. – Nie ma takiej opcji, żeby się zgubiły na tej trasie. Po prostu nie ma.

Cesar przytaknął jej słowom.

Zresztą dziewczyny na wulkan Baru wcale się nie wybierały. Potem okazało się, że o trzeciej po południu miały zamiar iść trasą tzw. Sendero Pianista. Tak twierdził właściciel hostelu, przy którym z taksówki wysiadły ponoć obie dziewczyny. Właściciel wyjaśnił im, że do miejsca, w którym zaczyna się trasa jest jeszcze spory kawałek i że taksówkarz nie wysadził ich w dobry miejscu. No cóż. Prosiły go o to, ale ten postanowił zaoszczędzić nieco benzyny i pozbyć się naiwnych turystek wcześniej. Mężczyzna podpowiedział jak się dostać i potem już pod wieczór widział je ponoć jeszcze raz. Rozmawiał z nimi.  Były zmęczone i nie chciało im się już więcej chodzić. Jedna z nich miała powiedzieć, że już więcej nie idą, tylko czekają na busik albo taksówkę. Potem ktoś widział je niby łapiące stopa.

– Nie uważasz, że to dziwne, że wybierały się na Pianistę, skoro następnego dnia miały wykupione wycieczkę w dokładnie to samo miejsce? – Zapytałam Reginę. – Może to wcale nie były one? Może to były zupełnie inne dziewczyny.

Regina wzruszyła ramionami. – Ja jestem przekonana, że na pewno nie zaginęły w dżungli jak twierdzi wielu, ale że łapiąc stopa natknęły się na osoby niemające dobrych zamiarów. Ot, koniec i kropka.

Świadkowie upierają się, że widzieli je wędrujące do Sendero Pianista, to szlak prowadzący przez dżunglę do Parku Amistad. Szef policji twierdzi, że dziewczyny zaginęły w lesie, bo widzieli jak zapuszczały się w ten teren, dlatego raczej obalają wersję o porwaniu. Przeszukane został niemal cały Park Narodowy Baru i część  Bocas del Toro. Ani śladu.

Spacerowaliśmy uliczkami Boquete. Niemal na każdym rogu, każdej ścianie, szybie wystawowej sklepów i restauracji wisiały plakaty informujące o dwóch zaginionych dziewczynach. Wyznaczono nagrodę za informacje.

– Nie sądzisz, że kwota jest śmiesznie niska? – Zapytała Regina, spoglądając na plakat.

Nie wiem ile wyznacza się nagrodę za odnalezienie zaginionych czy za jakiekolwiek informacje. Ale jestem przekonana, że jak komuś zależy na czymś to daje tyle, ile może.

– Tylko dwa i pół tysiąca dolarów. To nic przecież – Potwierdziła Losia, bliska koleżanka Reginy.

Wszystkie rozmowy prędzej czy później schodziły bowiem na temat Holenderek.

– Przecież ta kwota jest nawet niska na warunki panamskie, a co dopiero holenderskie. – Stwierdziły obie.

Też zaczęłam się zastanawiać. Taka szkoła hiszpańskiego w Panamie kosztuje ze trzy, a nawet cztery razy więcej niż w Gwatemali. Trzysta, a nawet czterysta dolarów za tydzień, z mieszkaniem u rodziny i wyżywieniem. A nagroda za dwie to tylko 2,5 tysiąca dolarów. Faktycznie chyba niewiele. I nie można powiedzieć, żeby rodzin dziewczyn nie było na to stać, bo nagroda stanowiła równowartość nauki w szkole przez kilka tygodni.

W Boquete i okolicach zapanowała epidemia strachu. Od przewodników z agencji wymaga się wyrobienia specjalnych licencji, stawki za wycieczki rosną. Wyjście na wulkan Baru to koszt około 80 dolarów.

– Oni chyba zwariowali! Przecież ta droga jest prosta jak drut i zgubić się w drodze to naprawdę wielka sztuka – przekonywała Regina. – Idziesz prosto cały czas i już.

– Ale ja czytałam, że kiedyś dwóch gringos się zgubiło. Poszli na wulkan, zapadła mgła nad dżunglą, co często tam się zdarza i już nigdy nie powrócili. Ludzie mówią, że zostali pożarci przez dzikie zwierzęta.

Regina spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

– E, tam. Bzdury. Panamczycy wierzą w różne bajki. Wystarczy, że jakiś Amerykanin im powie, że w lesie żyją krasnale i oni też w to będą wierzyć. Mogłabyś spokojnie iść sama na wulkan. Ale wiadomo, że lepiej mieć towarzystwo. Coś wykombinujemy.

Zaczął się casting na towarzysza podróży. Albo kogoś, kto nie skasuje mnie za wyjście jak za zboże. Obdzwonienie znajomi, spotkania i rozmowy. Wyjście na wulkan o czwartej rano. Jednak chyba wolałabym wyjątkowo iść z grupą niż z jednym obcym mężczyzną, pomyślałam, dając się również nieco zastraszyć. Cholera wie, co siedzi w tych lasach. Może faktycznie to krasnale porywają młode jasnowłose kobiety?, pomyślałam żartem, żeby przełamać strach. Postanowiłam jednak tej myśli nie wypowiadać na głos, bo faktycznie jeszcze mieszkańcy Boquete  w to uwierzą.