POLSKA W DRODZE

Gorlice – biegowe impresje

Tekst powstał w trakcie jazdy dookoła Polski, tuż po wizycie u rodziców. Opublikowany miał być w trakcie mojego pobytu na Islandii. Losy tak się jednak potoczyły, że nie byłam w stanie myśleć o blogu. Może i dobrze, że nie opublikowałam tego tekstu wcześniej. W tych impresjach dużo myślałam o moim dzieciństwie i rodzicach. I myślę, że idealnie nadaje się,  by go opublikować teraz, w tym najtrudniejszym, w dotychczasowym moim życiu, czasie, czasie żałoby. O Gorlicach, o dzieciństwie, o Mamie i o Tacie, którego już nie ma.


Zwykle zaczynam zaznajamianie się z jakimś miejscem od porannego biegu. Oswajam się w ten sposób z nową przestrzenią, zaprzyjaźniam, z tą starą kiedyś już poznaną również. Potem mogę zwiedzać ją już na wiele innych sposobów.

Widok na Gorlice z ratusza

Pierwszy kilometr

Wybiegam z klatki i nie do końca wiem, w którą biec stronę. Tyle lat minęło od momentu kiedy wyprowadziłam się stąd. Najlepiej w kierunku ulicy Kochanowskiego, a potem Sękowej, radzi mama. Wprawdzie ona nie biega, ale wie, gdzie w mieście można liczyć na bezruch i spokój ulicy. Ja nie wiem. Nie mieszkam tu od 14 lat i rzadko bywam. Ostatni raz biegałam tu chyba, gdy byłam w ósmej klasie szkoły podstawowej. Taki krótki epizod sportowy. Ale co to było za bieganie. Wybiegałyśmy we dwie z przyjaciółką, robiłyśmy jedno lub dwa okrążenia wokół parku (pewnie nie więcej niż trzy kilometry), a potem siadałyśmy na naszym „kamieniu dumania” i starałyśmy się zadośćuczynić nazwie głazu.

Biegnę ulicą, którą tyle razy wracałam ze szkoły, a potem mijam stary dom, w którym spędziłam część dzieciństwa po przeprowadzce z Gdyni i dalej drogą, którą jako siedmiolatka przemierzałam rowerem w te i we w te. Od czasu do czasu tylko mama pozwalała wyjechać mi poza jej obręb. Na jej końcu znajduje się górka, z której razem z tatą zjeżdżałam na sankach. Na tej ulicy kończył się wówczas mój świat

Gorlice w złotej godzinie

Drugi kilometr

Dziś ten świat poszerzam. Mijam dom przyjaciółki z dzieciństwa, z którą jako dzieciaki robiłyśmy mnóstwo psikusów. Szpital i przychodnię, do której często chodziłam, by wycyganić zwolnienie, które miało uchronić mnie przed pójściem na lekcje. Na wagary chodzić nie mogłam. Należałam do grona „pechowców”, które uczyły się w tej samej szkole, w której pracował jeden z rodziców.

Trzeci kilometr

Droga zaskakuje mnie. Wiem, że wszystko szybko się zmienia, ale w tym miejscu, gdy byłam tu po raz ostatni, nie było asfaltu. A tam dalej nie było w ogóle domów i wydawało się, że po horyzont rozciągają się pola. Teraz przemykałam przez zabudowaną przestrzeń, która we wspomnieniach wyglądała zupełnie inaczej. Przypomniałam sobie jak jeździłam tą drogą rowerem. Mieliśmy takie rodzinno-przyjacielskie miejsce, w którym spotykaliśmy się z przyjaciółmi rodziców i ich dziećmi nad rzeką Sękówką. Czasem jechałam tam sama i uśmiechnęłam się do siebie na myśl jaka ta droga wydawała mi się wówczas długa. Wtedy rowerem w jedną i drugą stronę to była wyprawa. Dziś nią biegnę i wydaje mi się taka krótka. Przestrzeń i odległość zawężają się wprost proporcjonalnie do lat i do kilometrów, które udało nam się przebyć.

Gorlice o zachodzie słońca

Czwarty kilometr

Jest i drewniany kościółek św. Filipa i Jakuba w Sękowej, do którego jako dziecko przyjeżdżałam z rodzicami, jeszcze nim znalazł się na liście UNESCO. Lubiłam to miejsce. Fascynowała mnie drewniana zabudowa. Lubiłam wpatrywać się w wieżyczki i opierać o drewniany, lekko spróchniały płot. Potrafiłam przez całą mszę wypatrywać obecności korników albo gapić się w zieloną, krótko ściętą trawę wokół kościółka. Nie do końca pamiętam jego wnętrze. Próbuję sobie przypomnieć, ale jedynie jestem w stanie sięgnąć pamięcią do słów innych, którzy wspominali jak mocno wnętrze zostało zdewastowane w czasie słynnej Bitwy pod Gorlicami w czasie I wojny światowej. Mijam go w pewnej odległości, ale widzę, że od czasów mojego dzieciństwa nic się tu nie zmieniło. Całe szczęście pewne rzeczy pozostają przez lata takie same.

Piąty kilometr

Już niedaleko. Mam wrażenie, że słyszę szum rzeki i małego wodospadu, nad którym spędziłam tyle godzin i dni. Tu, w wakacje był mój mały świat. Przed oczami przemykają teraz obrazy i widzę siebie wchodzącą z kołem ratunkowym do wody, a potem skaczącą z kamienia „na deskę” albo polującą na skaczące przy wodospadzie rybki. Próbowaliśmy je łapać rękami, prześcigając się w zwinności i szybkości. Nigdy jednak nie robiliśmy im krzywdy.

Prawie czuję zapach świeżych zielonych ogórków i pomidorów, które rodzice zawsze przygotowywali na przekąskę do kanapek, gdy jechaliśmy na cały dzieńm by powylegiwać się nad rzeką. Niemal czuję ich zapach. Dziś już takich prawie nie ma. Nie pamiętałam wówczas morza i nie tęskniłam za nim tak, jak w późniejszych latach. Przypominają mi się też zdjęcia powklejane w albumie mamy. Ja, kilkulatka pozująca do zdjęć na kocu nad rzeką niczym mała modelka. Dziadek nazywał mnie wtedy Miss Sękówki.

Miss Sękówki

Szósty kilometr

Dociera do mnie jak często niewiele wiemy o miejscu, w którym mieszkamy i o jego okolicach. Jako dzieciaki i nastolatki z reguły interesuje nas coś zupełnie innego. Na tym szóstym kilometrze zorientowałam się, że nigdy do tego miejsca nie dotarłam. Wieś Sękowa kończyła się dla mnie przy moście nad rzeką. Dalej nigdy nie pojechałam. Nie mogę się nadziwić teraz, że nie ciekawiło mnie, co jest za mostem, bo przecież nawet tam, rzeka mogła wyglądać inaczej.

Siódmy kilometr

Po lewej stronie mijam miejsce znajdujące się na trasie Karpacko-Galicyjskiego Szlaku Naftowego. O tym, że Gorlice były kolebką przemysłu naftowego i że to właśnie w Gorlicach zabłysnęła pierwsza uliczna lampa naftowa wiedziałam od dziecka. Wówczas jednak turystyczny szlak naftowy nie istniał i nie miałam pojęcia, że w tak wielu miejscach można trafić na stare szyby naftowe czy miejsca pierwszych tzw. kopanek. Teraz mijam tablicę pamiątkową i ładnie zagospodarowany fragment zieleni, na którym stoi. Dobiegam do drewnianego mostku wciąż nie mogąc się nadziwić, że przez tyle lat mieszkania w Gorlicach, nigdy tu nie dotarłam. Zresztą nie tylko tu, ale i w wiele innych miejsc z niezwykle ciekawą historią.

Skansen Magdalena

W końcu zawróciłam. Nie tylko w drogę powrotną do domu, ale i w kolejne wspomnienia z dzieciństwa i w rozmyślania o tym jak często niewiele wiemy o miejscu, w którym mieszkamy. Po raz pierwszy od wielu lat poczułam się tu jak w domu, czułam się znów jak dziecko i byłam szczęśliwa. Obiecałam sobie, że wrócę w odwiedziny do rodziców najszybciej jak się da i że będę przyjeżdżać w Beskid Niski znacznie częściej niż do tej pory.

Pamięci Taty

0 0 votes
Article Rating

O Autorce

B*Anita Demianowicz

Podróżuję, piszę i fotografuję. Współpracuję m.in. z magazynami Podróże, Poznaj Świat i Rowertour. Prowadzę prezentacje i warsztaty podróżnicze w całej Polsce. Jestem również przewodniczką grup trampingowych dla kobiet, a także organizuję festiwal TRAMPki-Spotkania Podróżujących Kobiet.
Jestem absolwentką kilku kierunków studiów, m. in. filologii polskiej na UG i Polskiej Szkoły Reportażu.
We wrześniu 2016 ukazała się debiutancka książka: "Końca świata nie było".

Więcej o mnie>>>.

Subscribe
Powiadom o
guest

42 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Ivon

Tak…masz racje…z wiekiem nasza przestrzen sie zaweza i to jest normalne zjawisko.dlatego mamy cale zycie po to aby odnalezc te przestrzen w ktorej na starosc chetnie sie „skurczymy”…najlepiej z widokiem z okna na océan… Ja jeszcze szukam i mam wrazenie ze emigracja do hiszpanii do dobry trop… Choc droga jeszcze mnie czeka daleka… Pozdrawiam

agnieszkaaa

Mam takie same odczucia związane z Gorlicami.Chciałam stamtąd uciec jak najszybciej a teraz tęsknię niemal każdego dnia.Wracam tam kiedy tylko mam taką możliwość i odkrywam za każdym razem to miejsce na nowo.Piękny tekst.
P.S.”kamień dumania”-magiczne miejsce ostatnio pokazywałam je dzieciom i opowiadałam o naszych biegach

Choose your way via Facebook

mam podobne odczucia co do mojej rodzinnej miejscowości… trzeba wracać ile się da… bardzo mi przykro z powodu Twojej straty, przesyłam dużo uścisków !

Paulina Psiuk via Facebook

Bardzo mi przykro z powodu smierci Twojego Taty, lacze sie z Toba w bolu.

Maria Werner via Facebook

Moje współczucie .Pisz dalej Anito bo wędruje razem z Tobą po pięknych krajach ,które opisujesz ..Świetne robisz zdjecia

Gabriela Ciochoń via Facebook

Rowniez i mnie zabralas w podroz do” moich” Gorlic i okolic. Wyrazy wspolczucia z powodu utraty tak bliskiej sercu osoby.

Małgorzata Frajberg via Facebook

Wyrazy współczucia dla Ciebie i Twojej rodziny… w takiej sytuacji każde zdanie jest nieodpowiednie. .zbyt kanciaste… teraz fizycznie go brak..ale zawsze będzie z Tobą bo jesteś jego częścią..jest z Tobą zawsze pamiętaj gdy spojrzysz w lustro..

Magdalena Tuchowska via Facebook

Witaj Anita,tym wpisem zabralas mnie w to miejsce ktore rowniez ja pamietam z dziecinstwa.Bardzo mi przykro z powodu Waszej straty,wyrazy wspolczucia

Justyna Lewko-Jost via Facebook

<3 bardzo mocno cię przytulam, ehh szkoda że tylko wirtualnie, i łączę się w tęsknocie...

Magdalena in journey via Facebook

Wpis jak zwykle pochłonęłam jednym tchem. Co do straty – bardzo współczuję. I rozumiem doskonale. Przeżyłam podobną stratę, więc tym bardziej ślę uściski i słowa otuchy. Może to zabrzmi banalnie, ale z czasem wspomnienia nie blakną, odczucie braku też nie maleje, ale mówi się o nim dużo łatwiej. trzymaj się dzielna dziewczyno ! Podróżuj i pisz dalej :*

Tomasz Siekanowicz via Facebook

Bardzo piękny tekst. I moje najszczersze wyrazu współczucia z powodu Twojej straty.

Robert Zieliński via Facebook

Świetny tekst. Daje do myślenia. Muszę pobiec na moje stare śmieci. To Park Wilsona w Poznaniu, teraz mam do niego jakieś 8 km, kiedyś był za oknem 🙂

Łukasz Kaspruk via Facebook

Nie wiedziałem że pochodzisz z Gorlic.

Robert Sikora via Facebook

Trzymaj się Anito! Mojego Ojca nie ma wśród nas od 9 lat, ale do dziś nie mogę się z tego tak do końca otrząsnąć. Zawsze mi się zdawało, że Rodzice są nieśmiertelni…

Anna Jurgielewicz Partyka via Facebook

fajny tekst i piękne zdjęcia nigdy tam nie byłam koniecznie muszę odwiedzić tamte rejony. jesteś dzielna.powodzenia!

Justyna Lewko-Jost via Facebook

aż się łza kręci w oczach…piękny wpis

Andrea Calabrone via Facebook

Witaj ,,Miss Sękówki ” dobry tekst …zmusił mnie do cofnięcia się wspomnieniami do mojego dzieciństwa …pozdrawiam .

Dorota Polańska via Facebook

dobrze,że zostają wspomnienia…wtedy jest jakby ciut lżej …

Eva Podolska via Facebook

jesteśmy z Tobą <3

Agnieszka Lach via Facebook

Strasznie mi przykro.przesyłam wyrazy współczucia