Gwatemala – wieczna fiesta

Powstawanie materiału

Dziś (14.12) nie miałam zajęć w szkole. W zamian za to wybraliśmy się do pobliskiej miejscowości San Antonio de Agua Calientes. W drodze chicken busem mieliśmy konwersacje, żeby nie było, że się obijamy. Owe miasteczko to jedno z kilku, w których żyją indigenios, czyli najprawdziwsi Indianie z dziada pradziada, prawdziwi Majowie, kultywujący tradycji. W samej Antigua nie mieszka wielu indigenios, którzy przyjeżdżają tu jedynie do pracy. W Antigua można ich spotkać głównie na mercado, czyli tutejszym rynku. I choć wyjazd do San Antonio początkowo przypominał mi poniekąd ten znany wielu osobom z turystycznych wyjazdów do Tunezji, Turcji czy Egiptu, gdzie zawożą cię niby do muzeum „czegoś tam”, a w rzeczywistości wiozą do najzwyklejszego sklepu, w którym chcą ci wcisnąć same cuda po specjalnie wyjątkowych cenach, to jednak wyjazd ten okazał się niezwykle pouczający. Bardzo wiele dowiedziałam się o zwyczajach, języku i kulturze Maya. 

Koszyk na tortilla

Sama polepiłam tortillę, którą później pochłonęłam (i jeszcze cztery kolejne też, takie były pyszne). Spróbowaliśmy też tradycyjnej potrawy pepian (nie rozwodzę się nad jedzeniem, bowiem mam zamiar poświęcić temu osobny rozdział, bo usatysfakcjonować co poniektóre osoby), poucierałam kawę i zobaczyłam jak wygląda ślub u Maya.  Oczywiście bez sprzedaży się nie obyło, a jakże, ale bez arabskiej nachalności. Jeśli chodzi zaś o indigenios, to niesamowite są ich stroje. Wszystkie oczywiście robione są ręcznie, bez użycia jakichkolwiek maszyn. Zrobienie tradycyjnej bluzki Maya, czyli guipil trwa pięć do sześciu miesięcy codziennej pracy (od poniedziałku do piątku) po sześć godzin dziennie. Corte, czyli kawał pięciometrowego materiału, z którego związuje się spódnicę, kobiety Maya robią przez miesiąc, do tego pasek, którego stworzenie trwa kolejny miesiąc. 

Strój mężczyzny tzw. gavan już nie jest tak pracochłonny i składa się z białych, krótkich spodni, czarnej tuniki, przewiązanej kolorowym pasem, sombrera i czerwonego kawałka materiału, który nazywają po prostu krawatem, choć w niczym nie przypomina znanego nam krawata (no oprócz tego, że wisi na szyi mężczyzny). Najbardziej zaskoczyła mnie informacja, że jeszcze wcale nie tak dawno temu, każde małżeństwo posiadało od 15 do 26 dzieci!!! Nie wiem jak to możliwe, ale jak sobie pomyślę, że jedna kobieta potrafiła urodzić 26 dzieci, to aż przechodzą mnie ciarki. Według mnie to niemożliwe. Dziś jednak posiadają po zwykle od 2 do 8. 

Moja gospodyni, choć indigenios nie jest, to posiada aż ośmioro rodzeństwa. A skoro o mojej gospodyni … 

I znów urodziny 
Mam wrażenie, że w Gwatemali ciągle są jakieś święta i wciąż ktoś obchodzi urodziny. Dziś swoje święto obchodzi moja gospodyni Jojana. Kuchnia z rana przystrojona była licznymi kartkami z życzeniami, przygotowanymi przez jej męża i dzieci, a już od piątej rano dzwoniły do niej uparcie telefony, co nie ukrywam doprowadzało mnie do szału. Po południu postanowiliśmy wszyscy: Daz, Bjorn, Tomas, Kate (która dołączyła do nas we wtorek) kupić jej jakiś prezent. W tym celu wybraliśmy się na rynek, przed którym dziś ostrzegała mnie moja nauczycielka. Nie wiem czemu, ale dziś miało tam być wyjątkowo niebezpiecznie. Nie było jednak. Daz też dziś obchodzi urodziny według czasu australijskiego, a jutro według gwatemalskiego. No, cóż. Można i tak jak ktoś lubi świętować. A jeśli o urodzinach mowa, to w Gwatemali istnieją ciekawe zwyczaje związane z tym świętem. Oprócz pinaty, o której wspominałam w poprzednim poście, z rana (ale zauważyłam, że pora nie ma specjalnie znaczenia) puszcza się na cześć solenizanta sztuczne ognie. Jak wystrzelili dziś pod moim oknem, to aż podskoczyłam ze strachu. Jest też jeden zwyczaj, który wyjątkowo przypadł mi do gustu i mam nadzieję, że jego realizację uda mi się zobaczyć. Gdy solenizant zdmuchnie świeczki, oczywiście pomyślawszy wcześniej życzenie, nim ukroi tort, musi pochylić się i ugryźć kawałek, a wtedy ktoś z rodziny czy znajomych, popycha solenizanta twarzą w ów tort. Czyż nie brzmi to słodko? Po moim powrocie mój mąż, jako pierwszy chyba obchodzi urodziny, więc może wprowadzę ów zwyczaj w nasze skromne, polskie progi. 

W związku z urodzinami raczej dziś się nie wyśpię, bowiem w domu moich gospodarzy trwa fiesta. Nie mam pojęcia czy całe rodzeństwo Jojany (pięć sióstr i czwórka braci) jest w domu wraz ze swoimi połówkami i dziećmi, bo miejsca na taki tłum nie mają, ale hałas jest jakby tam pół miasta tu przybyło. W związku z powyższym i poniższym (o tym za chwilę) siedzę przed komputerem ze stoperami w uszach i próbuje udawać, że nie słyszę, lecącego w tle gwatemalskiego disco-polo, krzyków dzieci i wybuchów niepohamowanego śmiechu, co dwie minuty. A co do poniższego. Przedwczoraj wieczorem zorientowałam się, że straciłam nie tylko spinkę do włosów na lotnisku, ale również torebeczkę z MP3 i słuchawkami (dlatego nie mogę posłuchać sobie swojej muzyki i siedzę ze stoperami w uszach), 16 gigowego pen driva, a co najboleśniejsze dla mnie – dyktafon, który specjalnie kupiłam z myślą o tym wyjeździe. Takie życie. Coś trzeba stracić, żeby zyskać coś. 

Jutro i pojutrze dzień wolny. Odpoczywam, relaksuję się, nadrabiam zaległości w pracy. Muszę też jutro poszukać jakiegoś noclegu w mieście, bo chyba trochę pozmieniam plany i będę musiała się chwilowo wyprowadzić od mojej rodziny, ale o tym następnym razem. 

Hasta manana!