Moją przygodę z nauką języka za granicą zaczęłam od szkół językowych w Gwatemali. Nie znając kompletnie hiszpańskiego, na początek podróży zaplanowałam pobyt w jednej ze szkół, licząc na to, że liznę go nieco i nauczę się choćby podstaw komunikacji, które ułatwią mi potem życie w podróży.

– Hablas  español?

Zaprzeczyłam ruchem głowy. Tyle rozumiałam. Tyle się nauczyłam: Como te llamas? Que tal? Donde eres? No hablo  español. (Jak masz na imię, Co słychać, Skąd jesteś, Nie mówię po hiszpańsku). Nie za wiele jak na plany pięciomiesięcznej podróży po Ameryce Środkowej i to w dodatku w pojedynkę.

– Do you speak English? – Zapytałam z nadzieją w głosie, licząc, że w ten sposób nauka pójdzie sprawniej.

Tym razem nauczycielka, która została mi przydzielona, zaprzeczyła.

Zapowiadało się ciekawie.

Pierwsze obawy spowodowane tym, że z nauczycielką porozumiewamy się obcymi nam nawzajem językami i że się nie dogadamy, zniknęły bardzo szybko, choć nie było łatwo. Uczyłam się na obrazkach, ale przede wszystkim osłuchiwałam się z językiem, z dnia na dzień łapiąc coraz więcej, kojarząc poszczególne słowa, sformułowania. Wprawdzie po pięciu godzinach nauki, w wersji jeden na jeden, byłam wykończona psychicznie, ale szybko zauważałam postępy.

W nauce pomagała mi nie tylko moja nauczycielka Lety, ale też rodzina, u której mieszkałam. Codzienne wspólne posiłki i konwersacje. W „mojej rodzinie” też nikt nie znał angielskiego. Musiałam sobie radzić i radziłam. Pomagał mi w tym wielki słownik hiszpańsko-polski, z którym nie rozstawałam się  przez pierwsze tygodnie.

Rozmowy początkowo wyglądały zabawnie, a rodzina musiała wykazywać się cierpliwością, kiedy wertowałam kolejne kartki, szukając właściwego słowa.

Po dwóch tygodniach nauki i mieszkania z hiszpańskojęzyczną rodziną byłam w stanie się porozumieć. Mówiłam wprawdzie powoli i tego wymagałam od rozmówcy, powtarzając w kółko: „Despacio por favour”, ale w sumie po siedmiu tygodniach spędzonych w różnych szkołach w ciągu pięciu miesięcy pobytu w Ameryce Środkowej, zaczynałam już myśleć po hiszpańsku i mówić do siebie w tym języku. Zdarzało mi się nawet wtrącać w dialogi z mężem, z którym rozmawiałam na Skypie, hiszpańskie słowa. Nauka w szkole i potem praktyka na ulicy, w kawiarniach, w autobusach, na targu sprawiły, że wyjeżdżałam z Ameryki ze znajomością języka, która pozwalała mi na swobodną komunikację i konwersację. I najlepsze jest to, że stało się to w sposób zupełnie naturalny.

Oczywiście ktoś może powiedzieć, że i bez szkoły przez taki czas, jest się w stanie nauczyć języka, czerpiąc go z ulicy, ale osobiście uważam, że codzienna praktyka wsparta szkolną edukacją, daje o wiele lepsze i szybsze rezultaty. Dlatego też postanowiłam przyjąć zaproszenie od szkoły językowej Education First i wyjechać do Brighton, w którym dla odmiany będę szkolić swój angielski.

Przygotowując się do wyjazdu, zaczęłam się też zastanawiać nad korzyściami, które nauka języka za granicą daje. Nie tylko korzyściami w nabywaniu umiejętności językowych, chociaż te są oczywiste, ale i innych, o które postanowiłam zapytać kilka osób, które również uczyły się języka za granicą.

1. Komunikatywność językowa

Głównym powodem, dla którego wybiera się naukę języka w szkole za granicą to chęć nauki języka lub jego doszlifowania. To powód oczywisty. Bartek Wudniak (Tropimy Przygody) nigdy wcześniej nie uczył się hiszpańskiego. Przez cały kurs nauczył się go na tyle, że mógł załatwiać podstawowe rzeczy i czasami włączyć się do konwersacji.  Karolina (Tropimy Przygody) języka hiszpańskiego uczyła się wcześniej, ale w związku z długą przerwą, sporo zapomniała. Kurs pozwolił jej odświeżyć wiedzę i lepiej komunikować się po hiszpańsku.

Agnieszka Kuczyńska poprawiła sprawność w posługiwaniu się językiem, który już znała. Dla Moniki Marcinkowskiej (Amused Observer) szkoła była przede wszystkim okazją do doszlifowania pewnych umiejętności, ale także rozrywką. Mówi: – Podczas codziennej komunikacji często zapomina się o gramatyce, a nikt nie zwraca na to uwagi (bo przecież turysta się dogaduję) – w szkole miałam okazję poćwiczyć poprawne mówienie.

Dla Kariny Swachty (Kara Boska), która uczyła się islandzkiego w Reykjaviku, kurs językowy był okazją do uporządkowanie wiedzy. Karina była wcześniej osłuchana z niełatwym językiem islandzkim, ale zajęcia w szkole, luźna formuła zajęć głównych, tłumaczenie zawiłości gramatycznych, liczne zadania, angażujące w mówienie poza szkołą, pozwoliły Karinie w miarę dobrze poznać język, co dziś w Polsce wykorzystuje, jak zdradziła z uśmiechem, do obgadywania facetów, ze swoim przyjacielem Islandczykiem.

2. Odwagę i pewność siebie

Agnieszka Kuczyńska (www.cale-zycie-w-podrozy.blogspot.com) wyjechała na kurs językowy na Maltę. Wcześniej czuła ogromną blokadę przed mówieniem. – Może to śmieszne, ale będąc w NYC jesienią, tak się bałam mówić po angielsku, że nie mówiłam i unikałam tego jak ognia, a teraz, po nauce w szkole, buzia mi się nie zamyka. Wcześniej wstydziłam się spytać o coś w sklepie, a po powrocie z Malty miałam dwie telefoniczne rozmowy o pracę prowadzone przez Anglików… Ten wyjazd dał mi odwagę. Dał jej też pewność siebie. Przed wyjazdem, po wykonaniu testu, myślała, że umieszczą ją na niższym poziomie, a tymczasem okazało się, że jej znajomość języka jest znacznie lepsza, niż sama się tego spodziewała.

3. Wyjście poza strefę komfortu

Agnieszka opowiada, że nigdy nie mieszkała w akademiku, od wielu lat mieszkała sama. Szkoła był dla niej wyjściem ze strefy komfortu. – Jestem już mocno „rozpuszczona” przez wygodę, jaką daje samodzielnie życie, a w czasie pobytu na Malcie mieszkałam w apartamentach z 4-5 innymi studentami i to była prawdziwa szkoła życia. Przedział wiekowy 18-60 lat, różne upodobania, charaktery i powody, dla których przyjechali. Agnieszka musiała się umieć dostosować i nauczyć się mieszkać i żyć ze współlokatorami. – To doświadczenie otworzyło mnie bardzo na ludzi, nauczyło dystansu do różnych spraw i odpuszczenia w pewnych sytuacjach.

4. Możliwość poznania mieszkańców danego kraju i ich kultury

Monika Marcinkowska przede wszystkim ceni sobie mieszkanie z rodziną. Uczyła się hiszpańskiego w Nikaragui. Mieszkanie z rodziną umożliwiało jej udział w życiu codziennym, w wielu spotkaniach, a to owocowało nie tylko możliwością doskonalenia umiejętności językowych (Monika przed wyjazdem znała w stopniu komunikatywnym język), ale przede wszystkim poznawaniem specyfiki kraju i codziennego życia mieszkańców.

Dla mnie również najważniejsza była możliwość uczestniczenia w codziennym życiu rodzin, u których mieszkałam. Z jednymi spędzałam święta Bożego Narodzenia, siedząc na honorowym miejscu między seniorką rodu a głową rodziny. Z Doną Eleną i jej córką Conie spędzałam święta Wielkanocne. Dzięki temu poznawałam zwyczaje świąteczne.

5. Znajomych w wielu różnych krajach

Karolina i Bartosz Wudniak uczyli się języka hiszpańskiego w Quito w Ekwadorze. Dla nich ważne było to, że poznają nowych ludzi, z którymi mieli możliwość spędzenia trochę więcej czasu niż przy standardowym spotkaniu w podróży na trasie, czy w hostelu. Te znajomości są raczej powierzchowne. Szkoła, wspólne codzienne spotkania, wspólne wyjścia, zajęcia czy mieszkanie u jednej rodziny, pozwalają faktycznie się zaprzyjaźnić. – Zaprzyjaźniliśmy się z Polką mieszkającą w Ekwadorze, Australijczykiem, Kanadyjką, Iranką i siostrą zakonną z Indii. Nabyliśmy też sporo luźniejszych znajomości – mówią oboje.

Korzyści z nauki języka w szkole językowej jest znacznie więcej. Wszyscy moi rozmówcy polecają taki system uczenia się. Karolina i Bartek mówią, że jest on dla każdego, kto chce się dobrze i szybko nauczyć języka. Zgodnie twierdzą (i ja się do tego dołączam), że nie ma lepszej metody niż uczenie się języka w kraju, w którym używa się go również na co dzień. Agnieszka Kuczyńska dodaje, że takie kursy są nie tylko dla młodych ludzi, którzy chcą połączyć naukę i zabawę, ale również dla starszych osób, które w krótkim czasie chcą się podciągnąć językowo, np. ze względu na pracę. – To naprawdę super przygoda i dobry czas, nie tylko „naukowo”, ale też towarzysko – mówi Agnieszka. – Mój pobyt na Malcie był pełen wrażeń i emocji, dało mi to szalenie dużo w różnych życiowych aspektach.

Decydując się na taki kurs warto jednak pamiętać o jednym. Sam pobyt w szkole i mieszkanie z rodziną nie wystarczą. Trzeba mieć jeszcze chęć i samozaparcie. W Gwatemali spotkałam wiele osób, które spędziły trochę czasu w szkołach językowych i znacznie dłużej przebywały w Ameryce Środkowej niż ja i z zaskoczeniem pytały jak to się stało, że tak płynnie i dobrze mówię po hiszpańsku. Nie wierzyły, że nauczyłam się tego wszystkiego na miejscu. Ja jednak od samego początku założyłam, że skoro jestem w krajach latynoskich, to będę posługiwać się tylko językiem hiszpańskim. Na początku było trudno, zwłaszcza że w popularnym gwatemalskim mieście Antigua byłam otoczona przez Amerykanów. Szybko stamtąd wyjechałam, postanawiając, że przez resztę mojego pobytu rozmawiam tylko z tymi, którzy mówią po hiszpańsku. Determinacja opłaciła się. Czas spędzony w szkole i z rodziną goszczącą uważam za naprawdę bardzo fajny, dlatego postanowiłam to powtórzyć. Tym razem nie będzie tak trudno, jak z hiszpańskim, ponieważ jadę się doszkalać, a nie uczyć od podstaw. Mam jednak nadzieję, że czas spędzony w Anglii, będzie równie owocny, jak ten spędzony w Gwatemali.

Macie jakieś własne doświadczenia z nauką języka za granicą? Uważacie, że to efektywny sposób? Podzielcie się w komentarzach swoimi opiniami.

Uważasz, że tekst jest przydatny? Możesz mi łatwo podziękować, a jeszcze na tym oboje skorzystamy! Planujesz podróż? Zarejestruj się na portalu AirB&B korzystając  z tego linka. KLIK! Dostaniesz 100 zł na pierwszą podróż, a i mi wpadnie parę groszy na noclegi.
Wolisz skorzystać z Booking.com? Wybierz ten link. Zrealizuj rezerwację dokonaną przy użyciu tego linku, aby po wymeldowaniu otrzymać 10% zwrotu kosztów. KLIK!

Seria tekstów o kursach językowych za granicą powstała dzięki współpracy ze szkołą językową Education First