Gwatemala w kuchni

Kilka dni temu minęły trzy miesiące od mojego powrotu do Polski z Ameryki. Wzięło mnie dzisiaj na wspomnienia. Wprawdzie w międzyczasie wyjeżdżałam i odwiedzałam inne rejony i to niezwykle piękne jak chociażby opisywaną przeze mnie Maderę, to jednak tęsknota za Ameryką Środkową tkwi we mnie wciąż głęboko. Wracam do niej w snach i we wspomnieniach, w rozmowach, w krótkich wspominkach, gdy ktoś z przypadkowo spotkanych, dawno niewidzianych znajomych pyta:

– No i jak było?

Trudne to pytanie. A właściwie może nie trudne, tylko źle postawione. Bo jak na krótkie „jak było” mogę opowiedzieć o czterech i pół miesiąca jednej z najważniejszych części mojego życia, o kilku miesiącach, podczas których spełniałam swoje marzenia, i podczas których tak wiele rzeczy się działo? Zostaje mi jedynie odpowiedź: fajnie, super, cudownie, ale czasem trudno. U jednych widzę rozczarowanie i słyszę:

– I co? Tylko tyle? Prawie cztery i pół miesięcy, a ty mówisz fajnie?

Po to zaczęłam pisać blog, by wszyscy zainteresowani mogli na bieżącą wiedzieć, co się u mnie dzieje i jak tam jest na drugim końcu świata. Bo wiedziałam, że nie da się tego wszystkiego opowiedzieć w kilku słowach czy zdaniach.

Do Ameryki wracam też w ciągłym pisaniu o niej. W reportażach z podróży, w zapiskach, które chciałabym, aby z czasem ułożyły się w coś większego, w krótkich mailach, na które odpowiadam ludziom, którzy piszą z prośbą o radę, jaką szkołę hiszpańskiego wybrać, i w którym kraju, gdzie warto pojechać i co zobaczyć. I jeszcze pewnie długo do niej będę wracała na spotkaniach, slajdowiskach. By w końcu wrócić tam ponownie osobiście. Mam nadzieję, że w przyszłym roku.

Ameryka Środkowa stała się dla mnie bardzo ważnym miejscem i stała się istotną częścią mojego życia. Wiele zmieniła we mnie, odbiła na mnie swój ślad. I nawet, jeśli kiedyś trafię w tysiąc razy piękniejsze miejsca i przeżyję sto razy ciekawsze przygody i zdobędę o wiele ważniejsze doświadczenia, to nic Ameryki Środkowej nie przebije, bo była pierwsza. A pierwszy raz jest zawsze najważniejszy i niezapomniany.

Ameryka Środkowa powraca też do mnie w kuchni, w smakach i aromatach. I nie zamierzam zamieniać mojego bloga z podróżniczego w kulinarny, ale dziś z nostalgii przygotowałam na obiad danie, które podawała czasem Dona Elena, u której gościłam w Gwatemali. Mój zachwyt nad tą prostą potrawą, skłonił Done Elenę do podania mi przepisu i dziś w końcu, po trzech miesiącach od powrotu, a po prawie czterech od opuszczenia domu moich kochanych gospodyń z Quetzaltenango, postanowiłam z tego przepisu skorzystać, a że sezon na główny jej składnik akurat jest w pełni, więc grzechem byłoby nie skorzystać z tego.

 

 

Zupa z bobu

1 kg bobu

1 pomidor bez skórki

kilka ząbków czosnku

wywar z rosołu

pieprz, sól, kolendra, papryka

 

Bób ugotowałam w osolonej wodzie z ząbkami czosnku. W drugim garnku przygotowałam wywar z marchewki, selera, pietruszki, pora, cebuli z dodatkiem czosnku, ziela angielskiego i liścia laurowego. Gdy jedno i drugie było już ugotowane, zmiksowałam marchew, cebulę, pomidora, czosnek i bób na gęstą masę. Dolałam rosołu do uzyskania odpowiedniej  konsystencji. Doprawiłam przyprawami. Zostawiłam też część bobu w całości, żeby obrać ze skórki i wrzucić w całości do zupy. Nie miałam niestety świeżej kolendry albo chociaż bazylii, by przystroić na wierzchu. Kto chce może użyć śmietany do zabielenia czy dodać wędzonego boczku albo dodać grzanek lub groszku ptysiowego. Jako że w Gwatemali wiele mięsa się nie jada, wszystko tam jest przygotowywane na warzywach. I tak też ja zupę przygotowałam.  

Może zupa nie wyszła tak znakomita jak ta przygotowywana przez cudowną Elenę, bo zabrakło prawdziwych gwatemalskich przypraw. Nie przeszkadzało mi to jednak delektować się nią. Smak potrawy przeniósł mnie znów na chwilę w moje ukochane strony.

0 0 votes

Article Rating

FacebookTwitterPinterestLinkedIn