8 najpiękniejszych miejsc w 2014

Dziś pierwszy dzień nowego roku. Początek wszystkiego. Jak napisał mój kolega Tomek na facebook’u „365 dni, 365 nowych szans”.

Koniec roku to zwykle czas podsumowań. Na którą stronę się nie zajrzy wszyscy dokonują przeglądu roku, pisząc o tym, gdzie byli, co im się udało, a co nie wyszło do końca tak jak chcieli. Ile wejść mieli na stronę i ile postów napisali w ciągu roku itd., itd. A u mnie? Podsumowań nie będzie. Zresztą ja je zrobiłam w moje urodziny, a właściwie urodziny mojego bloga (Nie, jednak i w dniu jednego i drugiego, bo przecież dzień narodzin mojego bloga, był dniem moich ponownych narodzin i nowego życia). Pomyślałam, że po prostu „przeżyjemy to jeszcze raz”, czyli zajrzymy do najpiękniejszych miejsc z moich podróży w 2014 roku, największych dla mnie odkryć i do miejsc, które dały mi najsilniejsze przeżycia

Najpiękniejsze miejsca i jednocześnie najlepsze trekkingi (jakoś to u mnie zwykle wiąże się jedno z drugim)

1. Park Torres del Paine – Chile

Tak w szczegółach i tak ogólnie. Magiczny ze swoimi rozległymi przestrzeniami, wzgórzami, skalistymi górami i lodowcem. Z czterema porami roku w ciągu zaledwie kilku dni, ze szmaragdowymi lagunami, gęstymi lasami, z silnym patagońskim wiatrem, z palącym skórę słońcem i śniegiem sypiącym się na głowę po wyjściu z namiotu.

2. Lodowiec Grey – Chile

Moje odkrycie i moja nowa wielka miłość. Nigdy nie sądziłam, nie pomyślałam, nie spodziewałam się, że lodowce mają w sobie tyle magii i siły przyciągania. Nigdy wcześniej nawet o nich nie myślałam, bo przecież wszystko, co z zimą i zimnem związane odsuwałam nawet od swoich myśli w niepamięć. Aż nagle, nie mogę oderwać wzroku, czuję wręcz niewyobrażalne przyciąganie. Rodzi się we mnie fascynacja i zachwyt bezprecedensowym pięknem. Potęga, absolut – zostałam pochłonięta.

3. Park Narodowy Chirripo – Kostaryka

Żmudne wspinanie się na trasie dwudziestu pięciu kilometrów z kilkunastokilogramowym plecakiem do  łatwych nie należało. Zwłaszcza w dość trudnych warunkach, bo najpierw w potwornym upale i wilgotności powietrza (jako że była akurat pora deszczowa), a potem podążanie w ulewie, ześlizgiwanie się po błocie w dół. Ale te widoki parującego mglistego lasu, wyjętego niczym z impresjonistycznych malarzy i ten widok następnego dnia z najwyższego szczytu Kostaryki – Cerro Chirripo. Bezcenne!

4. Wulkan Telica – Nikaragua

Nie tylko jeden z najpiękniejszych wulkanów, jakie do tej pory widziały moje oczy, ale również miejsce, w którym po raz pierwszy udało mi się zobaczyć lawę. Było to dla mnie – fanatyczki wulkanów – ogromne przeżycie.

5. Wulkan Baru – Panama

Znów wielogodzinny trekking, tym razem w nocy, więc widoków zero, ewentualnie na podświetlone przez nasze czołówki, tarantule, które wyłaziły na drogę. Ale ta cisza w lesie i ta nieprzenikniona ciemność, gdy gasiliśmy lampki i wpatrywaliśmy się w tak rozgwieżdżone niebo jakiego nigdy przedtem ani potem nie widziałam. I wisienka na torcie w postaci wschodu słońca podziwianego z najwyższego szczytu Panamy – wulkanu Baru.

6. Wulkan Cerro Negro – Nikaragua

Nuda, powiedziałby ktoś. Nic tylko wulkany i wulkany. Ale ten, mimo że wcale nie był najpiękniejszy, najwyższy czy najstarszy, był wyjątkowy. I wcale nie tylko dlatego, że można tu uprawiać volcano boarding, czyli zjazd na desce z aktywnego wulkanu, ale dlatego, że to tu przezwyciężyłam ogromny strach. Po tym zjeździe już nic nie było i nie będzie takie samo.

7. Park Narodowy Corcovado – Kostaryka

Najprawdziwsza dżungla, wielogodzinny trekking, pot zalewający oczy i ten niewyobrażalny skwar. Wilgotność sięgająca powyżej osiemdziesięciu procent, zapadanie się w piasku na plaży w czterdziestostopniowym upale, ale i pohukiwanie małp w nocy, krokodyle widziane z odległości dwóch metrów, tapir śpiący słodko zaledwie metr ode mnie – zoo w naturze, na wyciągnięcie roki. Jeden z najpiękniejszych parków narodowych według National Geographic.

8. Wschód Polski

Co tam odległa Nikaragua, Kostaryka czy Panama z ich wulkanami. Co tam Chile z Torres del Paine. Może to się wydać zabawne niektórym, ale dla mnie jednym z najlepszych tegorocznych wyjazdów było rowerowanie wzdłuż wschodniej granicy Polski. Piękne krajobrazy, puste przestrzenie, życzliwi ludzie, „filmowy” wiatr we włosach i niewiarygodne, niewypowiedziane uczucie wolności.

Przyszły rok zapowiada się nie mniej pięknie i głównie rowerowo. Już 13 stycznia ruszam rowerem przez Ukrainę, Rumunię, Bułgarię do Turcji. Wracam w lutym, by 30 marca znów rowerem ruszyć przez Iran. W sierpniu czeka mnie rowerowa Islandia, a pomiędzy Iranem a Islandią jest jeszcze jeden pomysł rowerowy, ale na razie się klaruje. Pięknych widoków, wulkanów, gór, przestrzeni i wolności nie zabraknie w 2015.